Wednesday, November 11, 2015

IFFColombo 2015 සහ "මංමුලා වූ තාරුණ්‍යය"


 


සවස හතරට තිරගතවීමට නියමිත චිත්‍රපටය නරඹන්නට 2.45ට රීගල් සිනමා ශාලව අසළින් බසයෙන් බැසගත්ත සාකියාට දැකගන්නට හැකිවුණේ ඉලාස්ටික් වගේ දිග. . .ට ඇදිලා ගිය පෝළිමක්. කොච්චරක්ද කියනවනම් සාකියාට ලැබුණු ටෝකන් අංකය 336.
මඟ දිගට යන බස් මගියන්ට ඇස් වපර කරලා මේ මහ දිග පෝළිම දිහාව බලනව හැරෙන්ට වෙන වැඩක් තිබුණෙම නෑ. මඟ යන ත්‍රීවීල්කාරයෙක් ස්ලෝ ඩවුන් කරලා කියාපි "ඔය බ්ලාහ් බ්ලාහ් කොකා බලන්ඩ තමයි පෝළිම" කියලා!

අනේ ඒත් අපි නම් හිටියේ "ඔබ ඇවිත් පිරෙන්න" කියලා ලැබුණු විශේෂ ආරාධනය පිට නොමිලේ ම චිත්‍රපට නරඹන්න, කොළඹ ජාත්‍යන්තර සිනමා උළෙලේ දෙවන අදියරට සහභාගි වෙන්නයි ඕං.

ඊයේ තිරගත වන්නට නියමිත ව තිබුණේ සාකියා "බලන්ඩ ඕනෙමයි" කියලා කලක් තිස්සෙ බලාගෙන හිටිය "මෝටර් බයිසිකල්".


"අම්මගෙ මාලේ - ටවුමෙ උගස් කඩේ
සමනල කාලේ මොකට ද - කඳුළු මේ ?
"


රංගන කියන්නෙ අපිට කොළඹ පාරවල් ගානෙ, මුඩුක්කු අතරෙ හැමදාම මුණගැහෙන, ඒත් කිසි වැදගැම්මකට නැති චරිතයක්. ඔහුගෙ ලොකුම හීනය වුණේ සුපර් ස්ටාර් ගිහින් ප්‍රසිද්ධ සංගීතකාරයෙක් වෙන්න. ආ. . . තව මෝටර් සයිකලයක් ගන්න, ඊට පස්සෙ පොඩි කාර් එහෙකුත් ගන්න.

රංගනට ස්ථීර රස්සාවක් නැහැ. බාර් ගානෙ ගිටාර් ගගහා සිංදුවක් කියලා කීයක් හරි හොයාගන්නවා. ගේ සන්තකේට තියෙන්නෙ අම්මගෙ කරේ හැමදාම එල්ලි එල්ලි  තිබුණු බාල රත්තරන් මාලෙ විතරයි.
ඒත් රංගන ඒක උගස් තියනවා, තමුන්ගෙ ලොකුම හීනයක් හැබෑ කරගන්න. ඊට පස්සෙ තමන්ගෙ පෙම්වතියත් එක්ක කාලයක් පෙරුම් පුරමින් හිටිය විදියට රවුමක් ගහන්න යනවා.

ඒත් දවස අවසන් වෙන්නෙ නොසිතූ ආකාරයට.

පැය දෙකයි මිනිත්තු හතරක් තිස්සෙ සාකියා කට ඇරගෙන බලාගෙන හිටියෙ ඔන්න ඔය ලක්ෂ්‍ය දෙක සම්බන්ධ කරන සිදුවීම් දාමය දිහාව.

කතාව පුරාවට මෝටර් බයිසිකලේ වෙලාවකට තල්ලු කර කර, වෙලාවකට රූං ගාලා අධිවේගයෙන් පැදගෙන යන්නෙ අපේ කාලයේ රංගන ශිල්පීන් දෙදෙනෙකු වන දසුන් පතිරණ සහ සමනලී ෆොන්සේකායි.

මේ දෙන්නගෙ රංගනය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නැහැ. විශේෂයෙන්ම දසුන් කියන්නෙ සාකියා "ඒ ලෙවල් ඉවරයි" ටෙලිනාට්‍ය බලපු දා ඉඳලා බොහොම පැහැදීමක් තියෙන, වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම "රංගන ශිල්පියෙක්". චිත්‍රපටය පුරාවට ඔහුගේ භාව ප්‍රකාශනය ප්‍රේක්ෂක සිත් "මෝටර් බයිසිකල්" වෙත තදින් ඇද බැඳ ගන්න සමත් ප්‍රධානත ම හේතුව කියලයි සාකියට නම් හිතුණේ.


"පෙට්‍රල් ගිනි ගන්න - ෆ්ලයිට් එක උඩ යන්න
මොහොත ආවා. . .
"


"මෝටර් බයිසිකල්" ශමීර රංගන නාඔටුන්නගේ කුළුදුල් වෘත්තාන්ත චිත්‍රපටය වනවා වගේම සාර්ක් අන්තර්ජාතික සිනමා උළෙලේ හොඳම චිත්‍රපටයට හිමි සම්මානයත් දිනාගැනීමට සමත් වුණා. කාලයක් වැඩිහිටියන්ට පමණක් සුදුසු යැයි වර්ගීකරණය කර තිබුණත් දැන් එම වාරණය ඉවත් කරගෙන තිබෙනවා. 
තරමක "වැඩිහිටි" තේමාවෙන් යුත් දර්ශන දෙකක් පමණ මෙහි අන්තර්ගත වුණත් එය ද අවිනීත ලිංගික දර්ශන ආකරයෙන් දැක්වෙන්නෙ නැහැ. ඊයේ දර්ශනයට වයස බින්දුවේ සිට දහ අට දක්වා ළමුන් ද සහභාගි වුණු බව කිව යුතුයි.

සුරංග ජයසූරිය විසින් නිෂ්පාදනය කරන ලද මෙහි නිර්මාණාත්මක කැමරාකරණය විශ්වජිත් කරුණාරත්නගෙනුයි. චිත්‍රපටයේ ගලායාමට කැමරාකරණය ද විශාල වශයෙන් දායක වුණු බව කිව යුතුයි.


"ඔය දෙතොල් සිපගන්න - ජීවිතයට පන දෙන්න
මොහොත ආවා. . .
තව චුට්ටක් ඉවසන්න - යාලුවෙක් වගේ ඉන්න
මොහොත ආවා. . .
"


සාකියාට තේරුම් ගිය අන්දමට මේ චිත්‍රපටයේ තේමා කිහිපයක් දක්වන්න පුළුවන්. ප්‍රධාන වශයෙන්ම සාමාන්‍ය මධ්‍යම පාන්තික ජනයාගේ දර්ශන පථයෙන් බැහැර වුණු සමාජ ස්තරයක යතාර්තය "මෝටර් බයිසිකල්' මුල සිට අගට දක්වන්නට සමත් වෙනවා.
තුරුණු ප්‍රේමයේ දුටු සහ නුදුටු පැතිකඩ, එයට ඇති බාධා, එහි සීමාවන් ආදිය, කිසිවක් සාධාරණීකරණය කිරීමට උත්සාහ නොගෙන ඉදිරිපත් කර තිබීම මෙහි විශේෂත්වයක්.
ඒ හැමටම වඩා සාකියා "මෝටර් බයිසිකල්"හි දැක්කේ මංමුලා වූ තාරුණ්‍යයයි. චිත්‍රපටය පුරාවට ප්‍රේක්ෂකයාගෙන් යම් පැනයක් විමසන ආකාරයක් සාකියාට දැනුණා. ඒත් එයට පිළිතුර නම් තවමත් ගැටලුවක්.

ඉතින් මේ විදිහට තමයි සාකියාගේ පසුගිය සතිය ගතවුණේ. ඔබ මෙවර "IFFColombo" හා සම්බන්ධ නොවුණා නම්, ලබන වසරේ ඉඩ ඇත්නම් සම්බන්ධ වෙන්න.

කසිකබල් පික්චර් මුදල් විසිකර බලන යුගයක, උසස් ගණයේ සිනමා නිර්මාණ ගාස්තුවක් නොමැතිව ම නරඹන්නට ලැබීම වාසනාවක් නොවේ ද?

Thursday, November 5, 2015

අඹර කෙතරම් තුඟු වෙද?

 

කෙතරම් අදරැති ද මා ඔබට?
නොකියමි මෘෂා ඔබ වෙත
සයුර කොතරම් ගැඹුරු ද?
අහස කෙතරම් උස් වෙද?

කොපමණ වරක් දිනකට
සිතමි මා ඔබ පිළිබඳ?
පින්න ඉහිරුණු සෙව්වන්දියන්
කොපමණ වේ ද කිව මැන?

ඔබ වෙතට ඒමට
දුරක් කෙතරම් ගෙවමි ද?
මෙතැන සිට තුරකට
ගමනක් දුර ද කොපමණ?

ඉදින් මට ඔබ අහිමි වුවහොත්
කෙතරම් කඳුළු සළමි ද?
සාගරය කොතරම් ගැඹුරු ද?
අඹර කෙතරම් තුඟු වෙද?

-පහත කවියේ අනුවාදයකි.-

* * * * * * 

How much do I love you?
I'll tell you no lie
How deep is the ocean?
How high is the sky?

How many times in a day
Do I think of you?
How many roses
are Sprinkled with dew?

How far would I travel
Just to be where you are?
How far is the journey
From here to a star?

And if I ever lost you
How much would I cry?
How deep is the ocean?
How high is the sky?

-Etta James-


Monday, November 2, 2015

හරිත රෝස (1 කොටස)

කවුලුවෙන් පිටත තදින් වැසි ඇදහැලෙයි. උදාසීන ව ජනේලයෙන් පිටත බලා සිටි හේසල් හදිසියේ මෙන් නැගී උන්නා ය.ඇම්බර් පැහැ කෙස් වැටිය වම් උර මතින් දකුණු උරය වෙත මාරු කළ ඈ මුළුතැන්ගෙය වෙත පිවිසුණා ය. මල් ලියකම් විසිරුණු විනිවිද දැකිය හැකි වීදුරු බඳුන් කීපයෙහි ලේබල් වෙත නෙත් යොමු කළ හේසල් "තේ" යන නාමය දුටුමතින් දෑස් හකුළා වහා අනෙක් බඳුන වෙත යොමු වූවා ය.හරිත තේ,කෝපි,ආමන්ඩ් කුඩු,කොකෝවා...
"කොකෝවා"
 "හීත හැන්දෑවකට ගැළපෙන ම දේ... "
මඳ හිනාවකින් වත එකලු වූ හේසල් සිතුවා ය;වහ වහා  බඳුනකට දිය පිරෙව්වා ය. නැවුම් කිරි ටිකක්,සීනි කැට කීපයක්,පුරවපු කොකෝවා කුඩු හැඳි දෙකක් බඳුනට එක් කළා ය.උදුන මත තැබූ බඳුනෙන් ඉහලට නඟින ප්‍රණීත සුවඳින් යුත් සිහින් දුමාරය ආඝ්‍රාණය කරමින් කුඩා දැවමය හැන්දකින් එය මඳක් කැලතුවා ය.උණුසුම් කොකෝවා  බඳුන රැගත් හේසල් අඳුරු බරාඳ පසු කරමින් එලිමහනට පිවිසුණා ය.
මවගේ රැකියාව ස්ථාන මාරු බහුල වශයෙන් ලැබෙන එකක් වූ නිසා ම,එකිනෙකට වෙනස් කාලගුණ,දේශගුණ,පාසල් සහ මිතුරන්(විචල්‍යතාව නිසා ඈට වැඩි මිතුරන් සංඛ්‍යාවක් නොසිටියත්) රැසක් පිරි ළමා වියකට ඇය හිමිකම් කීවා ය. අවාසනාවන්ත ලෙස මෙවර ඒ සීත කඳුකරය වෙතයි.
"මට තේරෙන්නෙ නෑ මිනිස්සු මේ වගේ විකාර හීත දේශගුණයක් තියෙන කලාපෙක විනෝද සවාරි එන්න හිතන්නෙ ඇයි කියලා.
ඇත්තටම,දවස පුරා ම මෆ්ලරයක් බෙල්ල වටේ ඔතාගෙන නොහිටියොත් උගුරෙ අමාරු හැදෙන කන් අගුලු වට්ටන මේ හීත... ඔහ්"
හිමිදිරි උදෑසන වුව ද කොරිඩෝව මඳ අඳුරින් මලානික වී තිබිණි. විසල් කණු දෙපසින් පොළොව දෙසට ඇදුණු මල් ගැවසුණු ලතාවන් අතරින් ඉදිරියට ඇදී යන විට මායා කථාන්තරවල එන අද්භූත භාවයක් තමා වටා දැවටෙන බවක් ඇයට හැඟිණ. අඳුරු දම් පැහැ රෝස කුසුම්,සිසිල් ලා කහ පැහැය තවරාගත් කුඩා හුරුබුහුටි ශ්වේත වර්ණ ලිලී මල්,තවත් නම් නොදන්නා නානාවිධ අලංකාර මල් ගොමු අතරින් ඇය ඉදිරියට පියමනිත් ම මනසේ පැවති නොපහන් බව ක්‍රමයෙන් මැකී යනු දැනුණු හේසල් විස්මයට පත් වූවා ය.
ඔග්ස්ටස්,කෙටියෙන් ම කිවහොත් ඇගේ පළමු ආල කතාවේ ආරම්භය,දෙසතියක් සහ තවත් දින කිහිපයක් ඇතුළත බිඳී ගොස් තිබුණි.කුඩා කල ම තම දෙමව්පියන්ගේ කෙළවරක් නොමැති වාද විවාද සහ දබර අත්දැක තිබුණු හේසල් ඒවායේ අවසානයක් දුටුවේ ඔවුන් එකිනෙකාගෙන් වෙන්වීමෙන් අනතුරුව ය.එනිසා ම අඬ දබර පිරි සබඳතා ඇය පිළිකෙව් කළා ය.
"ඔයා කවදාවත් මට කිසි ම තෑග්ගක් දීල නැහැ"
ඒ ඔවුනතර ඇති වූ ප්‍රථම ගැටුම විය.
"ඔයා.. ඔයා මොනවත් ඉල්ලුවෙ නැහැ නේ" ඔගස්ටස් පැවසුවේ කලබලයට පත් ස්වරයෙනි.මෙවැන්නක් ඔහු ඇත්ත වශයෙන් ම බලාපොරොත්තු වූයේ නැත.ඔවුන් එක් ව කතා කළේ දේශපාලනය,සම්භාව්‍ය සාහිත්‍යය කෘති,ආගමික අන්තවාදයේ ශෝචනීය බව වැනි ඔවුන්ගේ වියේ අනෙක් ආදරවන්තයන් සාකච්ඡාවට නොගන්නා මාතෘකා ය.ඇය බුද්ධිමත් ලෙස ඔහුගෙන් අංක ගණිතය පාඩම් උගත් අතර ස්ක්‍රැබල් ක්‍රීඩාවේ දී හැමවිටම ඔහු පැරද වූවා ය;ඉන්පසු මහත් ප්‍රබෝධයෙන් හිස පිටුපසට සලා නොනවත්වා සිනහ නැගුවා ය.ඇය ගෙවත්තේ මල් වැවීමට උනන්දු නොවූවා ය.
කුඩා ළමුන් විෂයයෙහි උදාසීන ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරමින් ළදරුවකු දුටු පමණින් කම්මුල් මිරිකීමට සහ සුරතල් කෙරුමට උත්සුක වන, ඔහු මේතාක් කාලයකට මුණ ගැසී තිබුණු සියලු ම ස්ත්‍රී ප්‍රාණීන්ගෙන්  වෙනස් වූවා ය.
ඉදින්,පීත්තපටිවලින් සැරසූ තෑගි බෝග වර්ග,තම මිතුරන් ඔවුන්ගේ පෙම්වතියන්ට ලබා දෙන ආකාරයේ තෑගි ඇය බලාපොරොත්තු වනු ඇතැයි ඔහු කෙසේ නම් දැනගන්න ද?
"මං මොනවත් ඉල්ලුවෙ නැහැ!" හේසල් එය ම පුනරුච්චාරණය කළේ උපහාසය සහ කෝපය සියයට පනහක් බැගින් කැටි වූ ස්වරයෙනි.
 බෙලාගේ පෙම්වතා හැරී,ඇයට සති දෙකකට වරක්වත් සිත් ඇදගන්නා සුළු අත් පළඳනා තෑගි කරයි.අමීලියා තමන්ට මනාපය පළ කළ මුල් දිනයේ ම නෝවා ඈට අනර්ඝ රසයෙන් යුතු චොකලට් පෙට්ටියක් තෑගි කළා ය.(එය සිය දෙමාපියන්ගේ නිවසට ගෙන යාමට පසුබට වුණු අමීලියා හේසල් ඇතුළු ගැහැණු ළමුන්ට එය බෙදා දුන් බැවින් එහි රසය ඇය දත්තා ය.) මෙවැනි උදාහරණ රාශියක් හේසල්ගේ මනසට ගලා ආව ද ඇය ඒවා වචනයට නොනැගුවා ය.ඇයට හදිසියේ වෙහෙසට පත් බවක් දැණින.ඔවුන්ගේ බැඳුම අනෙක් අයට නොතිබුණු ගණයේ දුර්ලභ සහ පියවරක් ඉදිරියෙන් පැවතුණු එකක් බව ඇය මෙතෙක් කලක් විශ්වාස කළා ය.
එහෙත් හදිසියේ ම ඇයට සාමාන්‍ය වන්නට,ඇගේ පන්තියේ අනෙක් අයට මෙන් සාමාන්‍ය සහ මඳක් බොළඳ වන්නට වුවමනා විය.

මතු සම්බන්ධයි...