සාකියා මුලදි ඉස්කෝලෙ ගියේ වෑන් එහෙක.
සාකියාගෙ වෙලාවට වැඩ කරන පුරුද්ද නිසා වෑන් මාමාගෙන් ලැබෙන ප්‍රශංසාවන්ගේ උච්චතම අවස්ථාවට ලඟා වුණු දවසෙ සාකියා එඩිතර තීරණයක් ගත්තා.
"හෙට ඉඳලා මම වෑන් එකේ යන්නෙ නැහැ. ස්කූල් බස් එකේ!"
ඉතින් ඔහොම ආරම්භ වුණු බස් ගමනේ සිදුවුණු රසබර සිදූවීම් ටිකක් තමයි කියන්න යන්නෙ.
ඒ ලෙවල් ආරම්භ වුණු කාලෙදි එක කාලයක් ආවා වචනයේ පරිසමාප්ථ අර්ථයෙන්ම බස් එකේ ඇඟිල්ලක් ගහන්න බෑ සෙනඟ.
සාකියා බැල් එක ගහපු ගමන් ඊතලේ වගේ ඇවිත් සීට් එකක් අල්ලන්න ආවත් කොහ්හෙද්ද?
සීට් සේරම බුක් කොරලා. ලේබල් අලවලා නැති ටික විතරයි.
ඉතින් හිත යටින් බැන බැන හිටන් ඉන්නවා. විනාඩි පහක් යන්න ඉස්සෙල්ලා බස් එකේ සෙනඟ පැටවෙනවා. ඊටපස්සෙ සැමන් පැක් කරලා වගේ. මගේ අත තියෙන්නෙ කොහෙද, කකුල කොහෙද, බෙල්ල කොහෙද කියලා මමවත් දන්නෙ නැහැ.
ඒ අතරෙ කොට්ටාව බස් එක භාරව හිටපු තලත්තෑනි මිස්ගේ වැඩේ ඇඟිල්ලක් දික්කරල ලඟම ඉන්න ලමයගෙ බඩට ඇනලා පිටිපස්සට තල්ලු කොරලා දානවා. ඔහොම වෙලාවට මාරම කේන්තී. අනේ සමහරවෙලාවට දන්නෙම නැතුව වැලමිට ගිහිල්ලා වාඩිවෙලා ඉන්න අසරණ මිස් කෙනෙකුගෙ ඔළුවෙ ඩෝං ගාලා වැදෙනවා. ඊට පස්සෙ ලඟම ඉන්න එකාට වහංගු වෙලා ඇහෙන නෑහෙන ගානට සොරි කියනවා.
ඔන්න ඔහොම ටිකින් ටික දෙපැත්තෙන්ම තැලෙන්න ගන්නවා. බූවල්ලන්ට ඕනෙම පොඩි ඉඩකින් රිංගන්න පුළුවන් වගේ තමයි, අපිට ඕනෙම පොඩි ඉඩක වුණත් පැයක් හමාරක් එක විදියකට ගමන් කරන්න පුළුවන්. ඉතින් සාකියා ඉඩ අඩුවේගෙන අඩුවේගෙන යනකොට කකුල් දෙක ටික ටික ලංකරගන්නවා. තවත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ ඉන්නෙ තනි කකුලෙන්! මේ ඇත්තමයි!
එහෙම දවසට කොන්දොස්තර බාප්පාට වෙන්නෙත් ඔය වගේම සිද්ධියක්.
මිනිහ ටික ටික ඉස්සරහට තල්ලු වෙලා යනවා. මුලින්ම ෆුට් බෝර්ඩ් එකේ උඩම අඩියෙ, ඊලඟට දෙවෙනි අඩියේ, ඊලඟට තුන්වෙනි අඩියේ. ඊට ටික වෙලාවකට පස්සෙ ට්‍රැෆික් එකේ බස් එක හෙමීට ඇදෙද්දි මිනිහා පේමන්ට් එක දිගේ දුවගෙන එනවා.
දවසක් සාකියගේ යාලුවෙක් ආච්චිලගෙ ගෙදර යන්ඩෙයි කියලා මුල්ම වතාවට ස්කූල් බස් එකේ යන්න ආවා. මෙයාට පුදුම සතුටක් තිබ්බෙ පළවෙනි දවසෙ ස්කූල් බස් එකේ යාම පිළිබඳව, මුල් ම දොළදුක වගේ.
වෙලාවට සාකියට සීට් එකක් ලැබුණා. මිනිහට දෙන්න හැදුවම එපාමය කිවුවා. හිටගෙනම යන්නයි ආසාව තිබ්බෙ.
ටික ටික සෙනඟ පිරෙන්න ගත්තා. බස් එක ඉස්සරහට යන්ට පටන්ගත්තා. ගමනෙ මැද හරියක් යනකොට මගෙ කෝටුකිතයි යලුවා බොහොම අමාරුවෙන් එක අන්ඩකින් සීට් ඇන්ද අල්ලන් යනවා මම දැක්කා. ගමනෙ මැද හරියෙදි බස් එක ගියේ නයා වගේ, පවනට බඳු වේගයෙන්. ඔහොම ගිහින් ගිහින් එකපාරටම බ්‍රේක් එකක් ගැහැවුවා.
වාඩිවෙලා හිටපු සාකියා මුලින්ම බැලුවේ යාලුවා ඉන්න දිහාව. මිනිහා කොහේද නෑ. අන්තරස්දාන්.
සාකියගෙ හිත වෙඬරු පිඩ වගේ උණු වුණා. දර කෝට්ට වගේ ඉන්න එකා ජනේලෙකින්වත් එළියට වීසි වුණාද?
ටිකක් විපරම් කරළා බලනකොට මෙන්න සීට් ඇන්ද ගාවින් අතක් පේනවා. අතේ අයිතිකාරයා මතුවෙන්නෙ ඊටත් විනාඩි පහකට පස්සෙ එතන ඉඳන් මීටර් සීයක් විතර ඈතක ඉඳන්.
ඊටපස්සෙ කවමදාකවත් ඒ යාලු මිත්තරය බස් එකේ නම් ආවේ නැහැ.
අන්න ඒ වගේ දුෂ්කර ජීවිතයක් අපි ගත කොළේ.
තවත් දවසක සාකියට අහම්බෙන් වගේ සීට් එකක් හම්බුණා. ඊට විනාඩි පහකට පස්සෙ එතනට සාකියට වඩා අවුරුද්දකින් බාල නංගිසන් කෙනෙක් ආවා. කෙල්ල මාර අණ්ඩපාලයි. සාකියට පෙන්නන්න බෑ.
"මට ඔතන අයින දෙනව ද?" ඇහැව්වා.
බැහැයි කියන්න බැරි කමට සාකියා මෙහාට වෙලා ඉඩ දුන්නා.
ඊළඟට එනවා පුංචි සිඟිති නංගියෙක්. බැලින්නම් මේක එයාට බුක් කරපු සීට් එකලු, පොඩි එකා නිසා එතනම ඉන්න කියලා එයාට අණ ලැබිලා තියෙන්නෙ.
දැන් වැඩේ කියන්නෙ සාධාරණව බැලුවොතින් මෙතනට මුලින්ම ආපු සාකියා නෙවෙයි අනිත් එක්කෙනායි සීට් එක දෙන්ඩ ඕනේ. ඒත් වැඩේ කියන්නෙ ඒ කෙල්ල සීට් එකේ මුල්ල ඉල්ලාගෙන මේ වෙලේ බීරෙක් වගේ චූන් එකේ ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන ඉන්නවා.
සාකියාට තරහේ බෑ. තට්ටු කොළා. "මොකද කොරන්නෙ?" ඇහුවා.
"ඇයි?" ඇහුවා.
පොඩි යුද්දයක් ප්‍රකාශ කළා.
අණ්ඩපාලිට තේරුණා හැමදාම දාන නූල් සුඑත්තරේ වැරදෙන බව.
කතා කළා සිඟිති නංගියාට. සීට් එක මැද්දෑවෙන් තියාගත්තා.
දැන් සීට් එකේ තුන් දෙනයි. සාකියා හිටියෙ සීට් එකෙ අටෙන් පංගුවක, ඒත් බොහොම ආඩම්බරයෙන්.
කරන්ට දෙයක් නැති තැන කකුල් දෙක දැම්ම බස් එක මැද්දට. දාලා සීට් එකේ හරහට වාඩි වුණා. මුළු ගමනම ගියේ එහෙමයි.
තවත් ඔහොම්මම සීට් එකක් ලැබිච්ච දවසක බස් එක පිටත් වෙන්නකොටම කවුරුහරි සාකියගේ කොණ්ඩ කරලක එල්ලුනා. බැලින්නං එතන හිටිය සිඟිති නංගියෙක් සාකියගෙ කොණ්ඩ කරල බස් එකේ සීට් ඇන්ද කියලා වැරදිලා කලබලේට ඒකෙ එල්ලිලා!
සාකියා අනපේක්ෂිත අන්දමින් ඕලෙවල් හොඳින් ගොඩදාගත්තු දවසෙ සතුට සමරන්න කියලා කළේ ගමනාන්තයට වෙනකම්ම බස් එකේ හිටගෙන ගියපු එකයි.
බස් එකේ යනකොට තිබ්බ ප්‍රියතම සින්දුව තමයි "කොටුව කොටුව කොටුව පිටෝටුව 138 මම හිටිය. . ."
ඕක කියනකොට අපේ කොන්දොස්තර මාමට මාරම හැපී.
බස් එක ඇතුලෙදි ඉස්සරහා ඉන්න කෙනෙකුට පිටිපස්සෙ ඉන්න එකෙකුට පණිවිඩයක් යවන්න ඕනි නම් කරන්නෙ පණිවිඩේ "පාස්" කරන් එකයි. ඒ කියන්නෙ එක එක්කෙනා අතේ පිටිපස්සට යනකං කටින් කටට පණිවිඩේ යවන එකට.
බස් එකේ ගිය අන්තිම දවස්වල, ඒ කියන්නෙ ඉස්කෝලේ ගිය අන්තිම දවස් කීපයේ එක දවසක් සාකියා බස් එකේ හිටගෙන යනකොට ඔන්න ඔය වගේ පණිවිඩයක් ආවා.
"බත් පාර්සලේ ඉස්සරහට එවන්න."
කියලා තමයි පණිවිඩේ කියැවුණේ.
විනාඩියකට පස්සෙ පිළිතුර පාස් වෙලා ආවා.
එහාපැත්තෙ හිටිය ළමයා සාකියට ඒක කිවුවේ, "බත් එක කෑව." කියලා. ඒ කියන්නෙ පණිවිඩේ දුන්නු ළමයා එක දැනටමත් අනුභව කර ඇති බැවින් කරදර නොවන්න වගේ තෙරුමක් ඒකෙ තිබ්බෙ.
සාකියට මේක හරි මදි. තප්පරයක් කල්පනා කොළා. ඊළඟට ඉන්න ළමයට තට්ටු කළා.
"ඒක කවුද කාලා."
