මහපාරක් මැද වුණත්

 

මට ඕනෙ

ගිටාරයක තතක් වෙන්න,

රළුවන් ඔබේ අතැඟිලි

තත් සුසර කරනට තරම්
සුසිනිඳු වෙනකොට.

මට ඕනෙ

ඈතින් ඉඳන්

ඔහේ බලාගෙන ඉන්න,
අඳුරු දෑසින් ඔබ දොස් පවරන විටත්
 

කෙහෙරැලි දෙක තුනක්
නළල දෙපසින් එබිකම් කරන දෙස.

මට ඕනෙ
වේදිකාවක මයික්‍රෆෝනයක් වෙන්න.

සතියකට වරක්

කෑම පැයට කලින්,
ගර්ජනය කරන ගොරහැඩි හඬින්,
සභාවක් නිසල කරවන තරම් මිහිරියට
ගීයක් ගයනකොට.

ඒ ඔක්කොටම වඩා
මට ඕනෙ,
ලවුඩ් ස්පීකරයක් වෙන්න
 

මහපාරක් මැද,

විප්ලවයක වුණත්
ඔබව අත්නොහරින්න.