Friday, December 25, 2015

පැන්සල් හිඟාකෑම

සමහරවෙලාවලට සාකියාගෙ සිහිබුද්ධියත් එච්චර හොඳ මදි. ඒ වගේ වෙලාවට මේ දැන් හිතපු දේ දැන් අමතක වෙනවා. කරන්න ගිය වැඩේ අමතක වෙලා, ආයෙ පස්සෙන් පස්සට ආපු ගමන්මඟේ ම ගියාම අමතක වුණු දේ නැවත මතක් වෙන අමුතු ලෙඩකුත් තියෙනවා.

ඒවැයින් වැඩක් නෑ. මේ කතන්දරේ පැන්සලක් සම්බන්ධ සිදුවීමක් ගැන.

තුන වසරෙදි අපිව සලකන්නෙ ළදරුවන් හැටියට. ඒකනෙ යසට පෑනෙන් ලියන්න පුළුවන්කම තියෙද්දී පැන්සලෙන් ලියන්න බල කරන්නෙ.

සාකියා බොහොම කැමතියි ලිය ලියා ඉන්න ගමන් පැන්සල් කොටෙන් හීනියට ඔළුව කහගන්න. ඇයි? පිට කහගන්නත් පැන්සල් නම් ජාති!

හදිසියෙ ඔළුව බූගාන්න සිද්ධ වුණා නං නිධන් සිතියමක වගේ කඩඉරි, කතිර පාරවල් හොයාගන්නත් ඉඩ තිබුණා.

තුන වසර තමයි සාකියාගෙ ජීවිතේ අඬු කැඩෙන, කාඩ් කුඩු වෙලා, කුඩුත් හොයාගන්න බැරි තරමට විසිරිලා ගිය වසර. මේ වසරේ සාකියට කරන්න තිබුණු අමාරුම වැඩේ තමයි තුන්වරක් සහ හතරවරක් පාඩම් කිරීම.

මොකක්? නෑ නෑ නෑ!!!! තුන් හතර පාරක් පාඩම් කරන්න තරම් යහපත්, ඉගෙනීමට කැපවුණු ළමයෙක් නම් නෙවෙයි මේ සාකියා ඒ කාලේ.
මං මේ කිවුවෙ චක්කරේ ගැන.

තුන්වරක් සහ හතරවරක් තමයි අමාරු ම. ටීචර්ගෙ පස්සෙන් පැන්නිල්ල ඉවසගන්නම බැරිවුණ දවසක ඕක බොහොම අමාරුවෙන් රෑ පාඩම් කරගෙන ගිහින් ඊලඟ දවසෙ පාඩම් දීලා බේරුණා. කරුමෙට එදා මට බොහොම බරපතල විදිහට හෙම්බා උත්සන්න වෙලා තිබුණේ. ටීචර් කතාකරනකොට හචිස් එහෙකුත් ගිහින් දහජරා හොටුවලින් මූණ කවර් වෙලා තිබුණේ.
ගුරු ගෞරවේ වැඩිකමට සාකියා ලේන්සුවෙන් එහෙම්මම නහය කට වහගෙන ගිහින්, ලේන්සුවෙන් කට වහගෙනම චක්කරේ පාඩම් දීලා ආවා.

අයියයියෝ!

මොනවද මං මෙච්චර වෙලා දොඩවලා තියෙන්නෙ?
පැන්සල් කොටයක් ගැන කතාවක් අහන්න ආපු උදවිය දැන් ඔල්මොරොන්දන් වෙලා ඇති.

හරි ඉතින් චක්කරේ පාඩම් කොළා. ඊළඟට පැමිණියේ දෙවන වාර විභාගය. ඒ දවස් වල ඉතින් ඔය විභාග චුවින්ගම් වගේ දිගට දිගට සතියක් හමාරක් ඇදිලා යනවනෙ.

ඉතින් ඔය විභාග සතිය මැද එක්තරා අන්ධකාර දවසක සාකියා බොහොම උනන්දුවෙන් විභාගය ලියමින් සිටියා.
උනන්දුව වැඩිකමට පැන්සල් කොටෙන් ඔළුවත් කැහුවේ මොලේ ඇතුලෙ හිරවෙලා තියෙන ඒවා නහයින් කටින්වත් ඇවිත් මේ හොල්මන් ප්‍රස්න වලට උත්තර සපයන්න උදවුවක් වෙයි කියලා හිතාගනයි.

ඉතින් ප්‍රස්න පත්තරේ දිගෑරගෙන සාකියා උත්තර ලිවුවා.
ටික වෙලාවක් ගතවුණා.

ඔන්න දෙයියනේ මේ දැන් අගේට ලිය ලියා හිටිය පැන්සල් කොටේ අන්තරස්දාන් වෙලා!

දැන් කොහොමෙයි උත්තර ලියන්නෙ? තිබ්බෙත් ඒ පැන්සල් බට්ටා විතරමනෙ.

තමුන් වාඩිවෙලා ඉන්න මේසෙ වටේට ඉන්වෙස්ටිගේසොං එක අසාර්ථකව අහවර වුණායින් පස්සෙ සාකියා තීරණය කළා මේක හරියන්නෙ නැති බව

නැගිට්ටා පුටුවෙන් විභාගෙ මැද්දෙම.
එකින් එක මේසෙට ගිහින් පැන්සලක් හිඟාකමින් පන්තිය වටේටම ඇවිද්දා, විභාගෙ මැද්දෙම.

එකෙක්වත් මට පැනසලක් දන් දෙන්න කැමති වුණේ නැහැ. ඔහොම ගිහින් ගිහින් එක ළමයෙක් ගාවට ආවා.
බොහොම අසරණ ව බලලා "මගෙ පැන්සල නැතිවුණා, ඔයා ගාව වැඩිපුර පැන්සලක් තියෙනවද?" ඇහුවා.

ළමයා ටිකක් වෙලා මගෙ මූණ දිහා බලන් හිටියා.

"ඔය ඔයාගෙ ඔළුවෙ තියෙන්නෙ."

මොකක්!!!
සාකියා වහාම අත්දෙකෙන්ම ඔළුව අල්ලාගත්තා.

ඇත්ත නේන්නම්! මේ තියෙන්නෙ පැන්සල ඔලුවෙ.

සාකියා අතේ තිබ්බ පැන්සලෙන් ඔළුව කහ කහ ඉඳලා අර ලී වඩුවෙක් වගේ ඒක එහෙම්ම ම කන පිටිපස්සෙ ගහගෙන, පැන්සල නැහැයි කියමින් පන්තිය වටේට ගිහින් තියෙන්නෙ.


ආ! අමතක වුණා නෙ.

දෙපන්හිඳ කියවන හැමෝටම සුබ නත්තලක් වේවා!


Friday, December 4, 2015

පිටගම්

නිල ඇඳුමේ ඝනකම කොලර් එක අතරින් වාෂ්ප පිටවෙන තරම් ගිනි රස්නයක් දැනුණත්
මං හැන්දෑවෙ වැඩ මුරේට පය ඉක්මන් කළා. ලා අලු පාට තිත් වැටිච්ච දුඹුරු පාට
පඩි පෙළේ උඩට පහළට,දෙපැත්තෙ ම නොයෙක් පාට මල් වවපු ප‍ටු කොරිඩෝ පහු කරගෙන
මම ඇවිදගෙන ගියේ පොළොව පිරිසුදු කරන්න ඕනැ කළමනා ටිකත් ඇදගෙනයි. හැඩයක්
නැති තද නිල් පාට සායෙ ‍රැළි අතරින් එළියට පනින මගේ කකුල්වල නියපොතු
ඔක්කෝ ම කළු ගැහිලා කුණු පාටට ඇඹරිලා තිබුණෙ කලින් කරපු එළවළු කො‍ටු
රස්සාවට මඩ පිරිච්ච වෙල්වල බැහැලා උදේ හවා වැඩ කරපු හින්දා. මෙහේ ඉන්න
ලස්සන තරුණ නෝනලාගෙන් නම් නියපොතු පාට නොකරපු කෙනෙක් දකින්නේ කලාතුරකින්
එහෙමත් දවසක. ලස්සන තද රතු පාට,රෝස පාට,සමහරු තද කළු පාටත් ගානවා.

වංගු වංගු හැරිලා අන්තිමේ මං තරමක් ලොකු කන්තෝරු කාමරේට ආවා. අද දවසෙ
අන්තිම වැඩ මුරේ. කුණු පාට වෙච්ච වතුර එක්ක සබන් පෙණ පිරුණ බාස්කට් එකට
ඝනකම නූල් කැරලිවලින් හදපු කොස්ස ඔබලා මම පිඟන් ගඩොල් පොළොව ඔප දමන්න
පටන් ගත්තා. පොළොවට අලුතෙන් ටයිල් අල්ලල හැඩ කළාට කන්තෝරුවෙ පරණ බිත්ති
සායම් දිය වෙළා පුස් බැඳිලයි තිබුණේ. වැහි කෝඩෙට ඔරොත්තු නොදෙන කාසෙ
හැදුණු මිනිහෙක් කහින්න වාගෙ මහ බිත්ති හැම තිස්සෙම තෙතබත් වෙලා පුස්
බැඳිච්ච තීන්ත පොතු ගැලවි ගැලවි වැටිලා බිම හැඩි කළා. හරියට තමන්ට ලම්බක ව
පහළින් වැතිරිලා ඉන්න දිස්න දෙන අමුත්තගෙ ලස්සනට ඉරිසියාවෙන් වගේ.

ශාලාවෙන් බාගයක් පිහදාගෙන යද්දියි පොත්පත් කීපෙකින් බරවෙච්ච බෑග් එකක්
උරේ එල්ලගෙන ආපු යෝගනාදන් මහත්තයා අපිළිවෙළ පු‍ටු මේස පේළි අතරින් ගිහින්
කන්තෝරු කාමරේ බිත්තිය අයිනෙ මේසෙකට වාඩි වුණේ.

"ආ සිරියා අතුගානව නේද?
මං එලියට යන්නම්"

ඒ මහත්තය නුහුරට වගේ සිංහල කතා කළේ. මට මුල් කාලෙ අහගෙන ඉන්නකොට හිනහ යන්නත් ආවා.
"නෑ මහත්තය යන්න ඕන නෑ..." මං කියද්දිත් යෝගනාදන් මහත්තයා එලියට ගිහින් ඉවරයි.
මට මතක් උනේ උදේ කැන්ටිමේ තේ බිබී ඉඳපු මිස්ලා සර්ලා කියපු දේවල්.

"රෝ එකේ ද දන්නෑ ඔහොම හිටියට,කවුද දන්නේ"

මහත මූණට නොගැළපෙන තරම් හීනි කණ්ණාඩි දෙකක් දාපු බඩ මහත පරාක්‍රම මහත්තයා කිව්වා.

"මොනව උනත් මිනිහ මඩකලපුවට ම ට්‍රාන්සර් වෙන එක හොඳයි. අපිත් උදේ බස් එකට ට්‍රේන් එකට නැග්ග ම හිතේ ගින්දරෙන් නෙ එන්නේ..."

එහෙම කිව්වේ  ඉස්සර අපේ ගමේ හැම ගෙදර ම වගේ ගෑනු කට්ටිය තර‍ඟෙට වවන්න
ගත්තු ඕකිඩ් මල්වල දම් පාටින් තොල් පාට කරගෙන එන කාන්ති මිස්.
මොනව උනත් ඒ ඒ අය උදවිය හිතන හැටි ගැන දොස් කියන්න බැරි බව මං දැනගෙන හිටියා.
මේ දවස්වල කොලඹ කන්තෝරු යන එක පවුලෙ මහත්තයයි නෝනයි යන්නෙ වෙන වෙනම
ලු. එක්කෙනෙක් බෝම්බෙකට අහු වෙලා මැරුණොත් දරුවො ගැන බලන්න අනිත් කෙනා
ඉතුරුවෙන හින්දා.

ඒ කතන්දර එහෙම වුණත් සිංහල අලුත් අවුරුද්දට කලින් අනිත් සර්ලා මිස්ලා එක්කෙනෙක්ගෙන් රුපියල් පන්සීය ගානෙ විතර වෙන්න එක්කාසු කරලා සුළු සේවක අපට
තෑග්ගක් අරන් දෙනකොට ඒකටත් සම්මාදම් වෙන අතරෙ ම රුපියල්  දාහෙ කොළ දෙකක්
තේ හදන කුසුමක්කගෙයි මගෙයි අතේ මිට මොලවපු යෝග මහත්තයා මිනී මරන්න ඔත්තු
දෙනව කියල හිතන්න පුලුවන් ද. 

මොනව වුණත් අනිත් මහත්තයල නෝනලත් ඒ ගණන වියදම් කරන්නෙත් අතේ තියෙන සල්ලි ටික කෑම බීම,ගෙවල් කුලී,දරුවන්ගෙ ටියුෂන් පන්ති ගාස්තු,ඇයි අනිත් ආත්මෙට ගෙනියන්න පින් රැස් වෙන ආගමේ දහමෙ වැඩ,මේ වගේ එකී නොකී දේවල් දාහකට වෙන් කරන ගමන් බවත් අපි දන්නවා.

ඒ වෙලාවෙ යෝග මහත්තයා කැන්ටිම එහා කෙළවරේ මේසෙකට වෙලා කහට තේකක් තොල ගගා
තනියමයි හිටියේ. කො‍ටුව කෝච්චි ස්ටේෂමේ බෝම්බ පිරිපෙන්න ගත්තයින් පස්සෙ
කවුරු කවුරුත් හෙමිහිට යෝග මහත්තයා මගාරින්න පටන් ගත්තා. ඒ හන්ද ම තමයි ඒ
මහත්තයා මඩකලපුවට මාරුවක් ගන්න එහෙට මෙහෙට දිව්වේ. කොහොමින්හරි මාරුව
හදාගත්ත බව මට ඇහුණේ හත‍රැස් මේසෙ දෙපැත්තෙ වාඩි වෙලා ඉඳපු ක්ලාක් මිස්ලා
ගෝනි රෙදිවල පාට පාට කැරළි නූල්වලින් මෝස්තර මහන වෙලාවක.

ඊළඟ බදාද දවල් වරුවෙ කෑම පැයේ ඉඳල හවස තේ වෙලාව වෙනකන් කන්තෝරු කාමරේ
පැත්තෙන් යෝගනාදන් මහත්තය එලියට යන වෙලාවට කසු කුසු සද්දෙන ඇහුණ වාද
විවාද,හිනා කතා කෙළවර වුණේ  බ්‍රහස්පතින්දා වෙද්දි ප්‍රෙශර් කුකර් එකක්,තව
උයන පිහන භාණ්ඩ කීපයක් එක්ක විදුලි ස්ත්‍රික්කයක් ඔප වැටුණ කඩදහිවල ඔතලා
පීත්ත පටියකින් සැරසුවට පස්සේ.

"කල් පවතින වටින දෙයක් වෙන්න ඕන;මඩකළපු ගෙනියන්න පුළුවන් දෙයක් වෙන්නත් ඕන."

මිස්ල සර්ලා හැමෝගෙ ම අදහස වුණේ ඒක.

"යෝගගෙ වයිෆ්ට බබා ලැබුණෙත් ලඟදි නේ.දරුවට උවමනා කරන දේවල් ටිකක් දෙමු ද?"

"දරුව බලන්න ගිය වෙලාවෙ තෑගි දුන්න නේ. දැන් එහෙ ගිහින් පදිංචි උනා ම
වුවමනා කරන කළමනා ටිකක් දුන්න නම් තමයි වටින්නෙ."

කාන්ති මිස්ගේ ඒ යෝජනාව වීරතුංග මහත්තයා පැත්තකට කළේ එහෙම කියලා.
සිකුරාද උදේ ආකාසෙන් ඇද හැළුණ පොද වැස්සත් හවස් වරුව වෙනකොට හෙමිහිට
තුරල් වුණේ උස් බිත්තිවලින් වටවෙච්ච පොඩි ඉඩ කොටසෙ තැවරුණ අඳුර මකාගෙන
සිරියාවන්ත රන්වන් කහ පාට එළියක් ඇඳගෙනයි.

වෙන්වෙලා යන කාර්යාල සගයා වෙනුවෙන් පොඩි සමුගැනීමේ සාදයක් දමන්න කවුරු
කවුරුත් ලෝබ නැතුව කීය කීය හරි දුන්නා.මමත් එදා දවසෙ වැඩ කන්දරාව
කඩිමුඩියේ ඉවර කරන්න ගත්තේ හවස තේ පාටියට එන්න කියලා කාන්ති මිස්ලා කතා
කරපු හින්දමයි. අනික ඉතින් හිත හොඳ මහත්තයෙක්,මනුස්සයෙක් ආයෙ කවද දකින්න
ලැබෙයි ද නොලැබෙයි ද කියලා හිතාගන්න බැරි දුරකට වෙන්වෙලා යන්න වෙලාව ඇවිත්
තිබුණා,හිතට කොච්චර සාංකාවක් දැනුනත්.

තේ පැන් සාදෙ අතරතුරේ හැමෝම යෝගනාදන් මහත්තයට සුබ පැතුවා,අනාගතේ සාර්ථක
වෙන්න කියල ප්‍රාර්ථනා කළා,අතට අත දුන්නා.

වැඩ ඇරෙන වෙලාව ළං වෙද්දි අත්බෑග් සූදානම් කරගන්න තමයි ගොඩක් අය  උනන්දු
උනේ. ඒ වෙලාවෙ තමයි මම පන් මල්ලත් අරගෙන යෝග මහත්තයා ගාවට ගියේ.
කඩදාසියක ඔතලා දාගත්තු පාටියෙන් ලැබුණ බටර් කේක් කෑල්ල පොඩි නොවෙන්න
සීරුවට මල්ල ඇතුළෙ තිබුණු පොඩි රවුම් හැඩේ පන්කොළ පෙට්ටිය එලියට අරගෙන මම
ටිකක් බලාගෙන හිටියා. තින්තෙ ඔබලා වියලපු පන්ගස්වලින් රටා හිටින්න පොඩි
පෙට්ටි,පැදුරු විතරක් නෙවෙයි දිග මාගල් වියන්නත් අපෙ අත්තා අපි පොඩි කාලෙ
ම  උගන්නල තිබුණා.

"මහත්තයට දෙන්ඩ කියල ගෙනාවෙ.බඩු මොනවහරි දාගන්න පුලුවන් නේ."

"ආහ්
සිරිය ද මේක හැදුවේ? හරි ලස්සනයි නේ"

ඇස් කණ්ණාඩි දෙක ගලවල අතට අරගෙන පන් පෙට්ටියෙ පියනත් ඇරල බලලයි යෝගනාදන්
මහත්තය එහෙම කිව්වේ.

"එහෙනම් යෝග,අපි යනව.තව පරක්කු උනොත් ට්‍රේන් එකත් මිස් වෙනව නේ."

එතකොට ම එතනට ආපු පරාක්‍රම  මහත්තය කිව්වා.

"හරි. තෑන්ක් යූ සෝ මච් පාටි එකට"

"අපිත් දැන් යන්නම් යෝගා. ගෙදර යන්න රෑ වෙයි."

කාන්ති මිසුත් අනිත් මිස්ලා සර්ලත් යන්න සූදානමින් කන්තෝරු කාමරෙන් එලියට බැස්සා.

"ආයෙ මේ පැත්තෙ ඇවිත් යන්නකො එහෙනම්,අපිව බලන්න"

"එනකොට තල් හකුරු ටිකක් එහෙම ගේන්න හොඳේ"

ඒ කිව්වෙ කවුද කියලා කටහඬින් හරියට අඳුර ගන්න බැරි තරම් එහාට මං ඇවිදගෙන
ගිහින් තිබුණ බව මම තේරුම් ගත්තෙ ඒ වෙලාවෙ.

ආයෙමත් ලා අළු පාටට තිත් වැ‍ටුණ  දුඹුරු පාට පඩිපෙළ දිගේ පහළට බැහැගෙන
මම ගේට්ටුව පැත්තට ඇවිදගෙන ගියා.
ඉර ගාලු කොටු පවුරට මුවා වෙන වේගෙට ම කොටුවෙන් එහා ගෙවල් දොරවල්වල වගේ ම වීදි ලාම්පුවලත් පහන් දැල්වෙන්න පටන් ගෙන තිබුණා. තමන්ට නින්දට යන්න වෙලාව ආපු බව දැනගත්තු ඩුබායි රෝස මල් පොකුරු,  දාස්පෙති මල් බැහැගෙන යන ඉරේ අන්තිම එළිය බින්දු කීපය එක්ක මුසු වෙච්ච කෘත්‍රිම විදුලි ආලෝකය මැද මලානික ව දිළිසුණේ හෙට උදෙන් ම ඇස්වල පිණි බින්දු කඳුලැලි පුරවගෙන ඇහැරෙන්න වෙන බව මතක තියාගෙනයි.
කාටවත් දල්වන්න අතපසු ලයිට් කණුවක පහළ විදුලි ස්විචය ඔබාගෙන ම මම වීදිය දිගේ ටවුම පැත්තට ගියා.
මටත් නොදැනෙන්න මගේ මූණ පුරාවට මඳ හිනාවක්
ඇඳිල තිබුණා.

Wednesday, November 11, 2015

IFFColombo 2015 සහ "මංමුලා වූ තාරුණ්‍යය"


 


සවස හතරට තිරගතවීමට නියමිත චිත්‍රපටය නරඹන්නට 2.45ට රීගල් සිනමා ශාලව අසළින් බසයෙන් බැසගත්ත සාකියාට දැකගන්නට හැකිවුණේ ඉලාස්ටික් වගේ දිග. . .ට ඇදිලා ගිය පෝළිමක්. කොච්චරක්ද කියනවනම් සාකියාට ලැබුණු ටෝකන් අංකය 336.
මඟ දිගට යන බස් මගියන්ට ඇස් වපර කරලා මේ මහ දිග පෝළිම දිහාව බලනව හැරෙන්ට වෙන වැඩක් තිබුණෙම නෑ. මඟ යන ත්‍රීවීල්කාරයෙක් ස්ලෝ ඩවුන් කරලා කියාපි "ඔය බ්ලාහ් බ්ලාහ් කොකා බලන්ඩ තමයි පෝළිම" කියලා!

අනේ ඒත් අපි නම් හිටියේ "ඔබ ඇවිත් පිරෙන්න" කියලා ලැබුණු විශේෂ ආරාධනය පිට නොමිලේ ම චිත්‍රපට නරඹන්න, කොළඹ ජාත්‍යන්තර සිනමා උළෙලේ දෙවන අදියරට සහභාගි වෙන්නයි ඕං.

ඊයේ තිරගත වන්නට නියමිත ව තිබුණේ සාකියා "බලන්ඩ ඕනෙමයි" කියලා කලක් තිස්සෙ බලාගෙන හිටිය "මෝටර් බයිසිකල්".


"අම්මගෙ මාලේ - ටවුමෙ උගස් කඩේ
සමනල කාලේ මොකට ද - කඳුළු මේ ?
"


රංගන කියන්නෙ අපිට කොළඹ පාරවල් ගානෙ, මුඩුක්කු අතරෙ හැමදාම මුණගැහෙන, ඒත් කිසි වැදගැම්මකට නැති චරිතයක්. ඔහුගෙ ලොකුම හීනය වුණේ සුපර් ස්ටාර් ගිහින් ප්‍රසිද්ධ සංගීතකාරයෙක් වෙන්න. ආ. . . තව මෝටර් සයිකලයක් ගන්න, ඊට පස්සෙ පොඩි කාර් එහෙකුත් ගන්න.

රංගනට ස්ථීර රස්සාවක් නැහැ. බාර් ගානෙ ගිටාර් ගගහා සිංදුවක් කියලා කීයක් හරි හොයාගන්නවා. ගේ සන්තකේට තියෙන්නෙ අම්මගෙ කරේ හැමදාම එල්ලි එල්ලි  තිබුණු බාල රත්තරන් මාලෙ විතරයි.
ඒත් රංගන ඒක උගස් තියනවා, තමුන්ගෙ ලොකුම හීනයක් හැබෑ කරගන්න. ඊට පස්සෙ තමන්ගෙ පෙම්වතියත් එක්ක කාලයක් පෙරුම් පුරමින් හිටිය විදියට රවුමක් ගහන්න යනවා.

ඒත් දවස අවසන් වෙන්නෙ නොසිතූ ආකාරයට.

පැය දෙකයි මිනිත්තු හතරක් තිස්සෙ සාකියා කට ඇරගෙන බලාගෙන හිටියෙ ඔන්න ඔය ලක්ෂ්‍ය දෙක සම්බන්ධ කරන සිදුවීම් දාමය දිහාව.

කතාව පුරාවට මෝටර් බයිසිකලේ වෙලාවකට තල්ලු කර කර, වෙලාවකට රූං ගාලා අධිවේගයෙන් පැදගෙන යන්නෙ අපේ කාලයේ රංගන ශිල්පීන් දෙදෙනෙකු වන දසුන් පතිරණ සහ සමනලී ෆොන්සේකායි.

මේ දෙන්නගෙ රංගනය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නැහැ. විශේෂයෙන්ම දසුන් කියන්නෙ සාකියා "ඒ ලෙවල් ඉවරයි" ටෙලිනාට්‍ය බලපු දා ඉඳලා බොහොම පැහැදීමක් තියෙන, වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම "රංගන ශිල්පියෙක්". චිත්‍රපටය පුරාවට ඔහුගේ භාව ප්‍රකාශනය ප්‍රේක්ෂක සිත් "මෝටර් බයිසිකල්" වෙත තදින් ඇද බැඳ ගන්න සමත් ප්‍රධානත ම හේතුව කියලයි සාකියට නම් හිතුණේ.


"පෙට්‍රල් ගිනි ගන්න - ෆ්ලයිට් එක උඩ යන්න
මොහොත ආවා. . .
"


"මෝටර් බයිසිකල්" ශමීර රංගන නාඔටුන්නගේ කුළුදුල් වෘත්තාන්ත චිත්‍රපටය වනවා වගේම සාර්ක් අන්තර්ජාතික සිනමා උළෙලේ හොඳම චිත්‍රපටයට හිමි සම්මානයත් දිනාගැනීමට සමත් වුණා. කාලයක් වැඩිහිටියන්ට පමණක් සුදුසු යැයි වර්ගීකරණය කර තිබුණත් දැන් එම වාරණය ඉවත් කරගෙන තිබෙනවා. 
තරමක "වැඩිහිටි" තේමාවෙන් යුත් දර්ශන දෙකක් පමණ මෙහි අන්තර්ගත වුණත් එය ද අවිනීත ලිංගික දර්ශන ආකරයෙන් දැක්වෙන්නෙ නැහැ. ඊයේ දර්ශනයට වයස බින්දුවේ සිට දහ අට දක්වා ළමුන් ද සහභාගි වුණු බව කිව යුතුයි.

සුරංග ජයසූරිය විසින් නිෂ්පාදනය කරන ලද මෙහි නිර්මාණාත්මක කැමරාකරණය විශ්වජිත් කරුණාරත්නගෙනුයි. චිත්‍රපටයේ ගලායාමට කැමරාකරණය ද විශාල වශයෙන් දායක වුණු බව කිව යුතුයි.


"ඔය දෙතොල් සිපගන්න - ජීවිතයට පන දෙන්න
මොහොත ආවා. . .
තව චුට්ටක් ඉවසන්න - යාලුවෙක් වගේ ඉන්න
මොහොත ආවා. . .
"


සාකියාට තේරුම් ගිය අන්දමට මේ චිත්‍රපටයේ තේමා කිහිපයක් දක්වන්න පුළුවන්. ප්‍රධාන වශයෙන්ම සාමාන්‍ය මධ්‍යම පාන්තික ජනයාගේ දර්ශන පථයෙන් බැහැර වුණු සමාජ ස්තරයක යතාර්තය "මෝටර් බයිසිකල්' මුල සිට අගට දක්වන්නට සමත් වෙනවා.
තුරුණු ප්‍රේමයේ දුටු සහ නුදුටු පැතිකඩ, එයට ඇති බාධා, එහි සීමාවන් ආදිය, කිසිවක් සාධාරණීකරණය කිරීමට උත්සාහ නොගෙන ඉදිරිපත් කර තිබීම මෙහි විශේෂත්වයක්.
ඒ හැමටම වඩා සාකියා "මෝටර් බයිසිකල්"හි දැක්කේ මංමුලා වූ තාරුණ්‍යයයි. චිත්‍රපටය පුරාවට ප්‍රේක්ෂකයාගෙන් යම් පැනයක් විමසන ආකාරයක් සාකියාට දැනුණා. ඒත් එයට පිළිතුර නම් තවමත් ගැටලුවක්.

ඉතින් මේ විදිහට තමයි සාකියාගේ පසුගිය සතිය ගතවුණේ. ඔබ මෙවර "IFFColombo" හා සම්බන්ධ නොවුණා නම්, ලබන වසරේ ඉඩ ඇත්නම් සම්බන්ධ වෙන්න.

කසිකබල් පික්චර් මුදල් විසිකර බලන යුගයක, උසස් ගණයේ සිනමා නිර්මාණ ගාස්තුවක් නොමැතිව ම නරඹන්නට ලැබීම වාසනාවක් නොවේ ද?

Thursday, November 5, 2015

අඹර කෙතරම් තුඟු වෙද?

 

කෙතරම් අදරැති ද මා ඔබට?
නොකියමි මෘෂා ඔබ වෙත
සයුර කොතරම් ගැඹුරු ද?
අහස කෙතරම් උස් වෙද?

කොපමණ වරක් දිනකට
සිතමි මා ඔබ පිළිබඳ?
පින්න ඉහිරුණු සෙව්වන්දියන්
කොපමණ වේ ද කිව මැන?

ඔබ වෙතට ඒමට
දුරක් කෙතරම් ගෙවමි ද?
මෙතැන සිට තුරකට
ගමනක් දුර ද කොපමණ?

ඉදින් මට ඔබ අහිමි වුවහොත්
කෙතරම් කඳුළු සළමි ද?
සාගරය කොතරම් ගැඹුරු ද?
අඹර කෙතරම් තුඟු වෙද?

-පහත කවියේ අනුවාදයකි.-

* * * * * * 

How much do I love you?
I'll tell you no lie
How deep is the ocean?
How high is the sky?

How many times in a day
Do I think of you?
How many roses
are Sprinkled with dew?

How far would I travel
Just to be where you are?
How far is the journey
From here to a star?

And if I ever lost you
How much would I cry?
How deep is the ocean?
How high is the sky?

-Etta James-


Monday, November 2, 2015

හරිත රෝස (1 කොටස)

කවුලුවෙන් පිටත තදින් වැසි ඇදහැලෙයි. උදාසීන ව ජනේලයෙන් පිටත බලා සිටි හේසල් හදිසියේ මෙන් නැගී උන්නා ය.ඇම්බර් පැහැ කෙස් වැටිය වම් උර මතින් දකුණු උරය වෙත මාරු කළ ඈ මුළුතැන්ගෙය වෙත පිවිසුණා ය. මල් ලියකම් විසිරුණු විනිවිද දැකිය හැකි වීදුරු බඳුන් කීපයෙහි ලේබල් වෙත නෙත් යොමු කළ හේසල් "තේ" යන නාමය දුටුමතින් දෑස් හකුළා වහා අනෙක් බඳුන වෙත යොමු වූවා ය.හරිත තේ,කෝපි,ආමන්ඩ් කුඩු,කොකෝවා...
"කොකෝවා"
 "හීත හැන්දෑවකට ගැළපෙන ම දේ... "
මඳ හිනාවකින් වත එකලු වූ හේසල් සිතුවා ය;වහ වහා  බඳුනකට දිය පිරෙව්වා ය. නැවුම් කිරි ටිකක්,සීනි කැට කීපයක්,පුරවපු කොකෝවා කුඩු හැඳි දෙකක් බඳුනට එක් කළා ය.උදුන මත තැබූ බඳුනෙන් ඉහලට නඟින ප්‍රණීත සුවඳින් යුත් සිහින් දුමාරය ආඝ්‍රාණය කරමින් කුඩා දැවමය හැන්දකින් එය මඳක් කැලතුවා ය.උණුසුම් කොකෝවා  බඳුන රැගත් හේසල් අඳුරු බරාඳ පසු කරමින් එලිමහනට පිවිසුණා ය.
මවගේ රැකියාව ස්ථාන මාරු බහුල වශයෙන් ලැබෙන එකක් වූ නිසා ම,එකිනෙකට වෙනස් කාලගුණ,දේශගුණ,පාසල් සහ මිතුරන්(විචල්‍යතාව නිසා ඈට වැඩි මිතුරන් සංඛ්‍යාවක් නොසිටියත්) රැසක් පිරි ළමා වියකට ඇය හිමිකම් කීවා ය. අවාසනාවන්ත ලෙස මෙවර ඒ සීත කඳුකරය වෙතයි.
"මට තේරෙන්නෙ නෑ මිනිස්සු මේ වගේ විකාර හීත දේශගුණයක් තියෙන කලාපෙක විනෝද සවාරි එන්න හිතන්නෙ ඇයි කියලා.
ඇත්තටම,දවස පුරා ම මෆ්ලරයක් බෙල්ල වටේ ඔතාගෙන නොහිටියොත් උගුරෙ අමාරු හැදෙන කන් අගුලු වට්ටන මේ හීත... ඔහ්"
හිමිදිරි උදෑසන වුව ද කොරිඩෝව මඳ අඳුරින් මලානික වී තිබිණි. විසල් කණු දෙපසින් පොළොව දෙසට ඇදුණු මල් ගැවසුණු ලතාවන් අතරින් ඉදිරියට ඇදී යන විට මායා කථාන්තරවල එන අද්භූත භාවයක් තමා වටා දැවටෙන බවක් ඇයට හැඟිණ. අඳුරු දම් පැහැ රෝස කුසුම්,සිසිල් ලා කහ පැහැය තවරාගත් කුඩා හුරුබුහුටි ශ්වේත වර්ණ ලිලී මල්,තවත් නම් නොදන්නා නානාවිධ අලංකාර මල් ගොමු අතරින් ඇය ඉදිරියට පියමනිත් ම මනසේ පැවති නොපහන් බව ක්‍රමයෙන් මැකී යනු දැනුණු හේසල් විස්මයට පත් වූවා ය.
ඔග්ස්ටස්,කෙටියෙන් ම කිවහොත් ඇගේ පළමු ආල කතාවේ ආරම්භය,දෙසතියක් සහ තවත් දින කිහිපයක් ඇතුළත බිඳී ගොස් තිබුණි.කුඩා කල ම තම දෙමව්පියන්ගේ කෙළවරක් නොමැති වාද විවාද සහ දබර අත්දැක තිබුණු හේසල් ඒවායේ අවසානයක් දුටුවේ ඔවුන් එකිනෙකාගෙන් වෙන්වීමෙන් අනතුරුව ය.එනිසා ම අඬ දබර පිරි සබඳතා ඇය පිළිකෙව් කළා ය.
"ඔයා කවදාවත් මට කිසි ම තෑග්ගක් දීල නැහැ"
ඒ ඔවුනතර ඇති වූ ප්‍රථම ගැටුම විය.
"ඔයා.. ඔයා මොනවත් ඉල්ලුවෙ නැහැ නේ" ඔගස්ටස් පැවසුවේ කලබලයට පත් ස්වරයෙනි.මෙවැන්නක් ඔහු ඇත්ත වශයෙන් ම බලාපොරොත්තු වූයේ නැත.ඔවුන් එක් ව කතා කළේ දේශපාලනය,සම්භාව්‍ය සාහිත්‍යය කෘති,ආගමික අන්තවාදයේ ශෝචනීය බව වැනි ඔවුන්ගේ වියේ අනෙක් ආදරවන්තයන් සාකච්ඡාවට නොගන්නා මාතෘකා ය.ඇය බුද්ධිමත් ලෙස ඔහුගෙන් අංක ගණිතය පාඩම් උගත් අතර ස්ක්‍රැබල් ක්‍රීඩාවේ දී හැමවිටම ඔහු පැරද වූවා ය;ඉන්පසු මහත් ප්‍රබෝධයෙන් හිස පිටුපසට සලා නොනවත්වා සිනහ නැගුවා ය.ඇය ගෙවත්තේ මල් වැවීමට උනන්දු නොවූවා ය.
කුඩා ළමුන් විෂයයෙහි උදාසීන ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරමින් ළදරුවකු දුටු පමණින් කම්මුල් මිරිකීමට සහ සුරතල් කෙරුමට උත්සුක වන, ඔහු මේතාක් කාලයකට මුණ ගැසී තිබුණු සියලු ම ස්ත්‍රී ප්‍රාණීන්ගෙන්  වෙනස් වූවා ය.
ඉදින්,පීත්තපටිවලින් සැරසූ තෑගි බෝග වර්ග,තම මිතුරන් ඔවුන්ගේ පෙම්වතියන්ට ලබා දෙන ආකාරයේ තෑගි ඇය බලාපොරොත්තු වනු ඇතැයි ඔහු කෙසේ නම් දැනගන්න ද?
"මං මොනවත් ඉල්ලුවෙ නැහැ!" හේසල් එය ම පුනරුච්චාරණය කළේ උපහාසය සහ කෝපය සියයට පනහක් බැගින් කැටි වූ ස්වරයෙනි.
 බෙලාගේ පෙම්වතා හැරී,ඇයට සති දෙකකට වරක්වත් සිත් ඇදගන්නා සුළු අත් පළඳනා තෑගි කරයි.අමීලියා තමන්ට මනාපය පළ කළ මුල් දිනයේ ම නෝවා ඈට අනර්ඝ රසයෙන් යුතු චොකලට් පෙට්ටියක් තෑගි කළා ය.(එය සිය දෙමාපියන්ගේ නිවසට ගෙන යාමට පසුබට වුණු අමීලියා හේසල් ඇතුළු ගැහැණු ළමුන්ට එය බෙදා දුන් බැවින් එහි රසය ඇය දත්තා ය.) මෙවැනි උදාහරණ රාශියක් හේසල්ගේ මනසට ගලා ආව ද ඇය ඒවා වචනයට නොනැගුවා ය.ඇයට හදිසියේ වෙහෙසට පත් බවක් දැණින.ඔවුන්ගේ බැඳුම අනෙක් අයට නොතිබුණු ගණයේ දුර්ලභ සහ පියවරක් ඉදිරියෙන් පැවතුණු එකක් බව ඇය මෙතෙක් කලක් විශ්වාස කළා ය.
එහෙත් හදිසියේ ම ඇයට සාමාන්‍ය වන්නට,ඇගේ පන්තියේ අනෙක් අයට මෙන් සාමාන්‍ය සහ මඳක් බොළඳ වන්නට වුවමනා විය.

මතු සම්බන්ධයි...

Saturday, September 19, 2015

යථාභූත




"ගිනි කාෂ්ටක අව්ව,"

"ගිහින් නාගන්න."

"අදත් බස් එක මඟෑරුණා. යනකොට අරූ රතු ඉර ගහල."

"ඇත්තෙයි?"

"හුම්"

"කෝ දෙන්න ඔය ෂර්ට් එක. . . හම්මේ දාඩිය ගඳ!"

"පෙරෙයිදා ඇඳපු එක. මැදලා දාපු එක උදේ බැලින්නං මීයො කාලා."

"මං එලලලා දෙන්නං."

පුණ්‍යවික්‍රම කලිසම් පටිය ගලවමින් කාමරයට ඇවිද ගියේය. තැන තැන සිදුරු සැදුණු කොටු බැනියම උනා දහඩියෙන් තෙත් වූ තට්ටය ඉන් පිසදැමූ ඔහු එය කාමරයේ අනෙක් කෙළවරේ තිබූ ඇඳුම් රාක්කයට වීසි කළේය.

"ඒයි, මං එහෙනං නාන්න යනවා."

"හා හොඳයි."

වික්‍රම නාන කාමරය පිටතින් තිබූ කළු ගැහුණු තැඹිලි රබර් සෙරෙප්පු කුට්ටම පයෙහි රුවාගෙන දොර හැර නාන කාමරයට පිවිසියේය. දොර වසා අගුළු දැමු ඔහු ඉන්පසු අඳුරේම අතපත ගා ස්විචය සොයාගෙන විදුලි බුබුල දැල්වූයේය.

මුදුණ ගැලැවී ගිය නාන කරාමයෙන් පීල්ලකින් මෙන් දිය වෑස්සෙන අතරේ ඔහු දෑස් පියාගෙන එම සිහිල් සුවය විඳිමින් සිහින මවන්නට විය.

* * * * * * * * * 

"නෝනාවරුනි මහත්වරුනි! අද අපි මේ එක් වී සිටින්නෙ දිරියෙන් දිවිය දිනා, අපේ මේ පුංචි ලංකාද්වීපයේ නාමය විශ්වයටම ගෙනගිය, දේශමාමක දේශහිතෛෂී ඇම්. ඇම්. පුණ්‍යවික්‍රම මහතාගේ දියුණු වීමේ රහස් කෘතිය දොරට වැඩීමේ ඒ උත්කෘෂ්ට මොහොතටයි!"

නිවේදකයා වේදිකාවෙන් බිමට නොපැන්නා පමණි. උද්‍යෝගය නිසාම ඔහුගේ මුහුණ රත්පැහැ ගැන්වී, කම්මුල් දිගේ ඩහදිය බේරෙමින් තිබිණි. දේශමාමක දේශහිතෛෂී ඇම්.ඇම්. පුණ්‍යවික්‍රම මහතා වේදිකාව කරා පියමනින විට රැස් වී සිටි ජනයා ඔහුගේ උදාර ලීලාවෙන් කැළඹී ගොස් හුන් තැන් වලින් නැඟී සිට අත්පොලොසන් දෙන්නට වන්හ.

"කෘතඥ වෙනවා ඔබේ ඒ උපහාරයට. . . නමුත් සහෝදර සහෝදරියනි, ඔබ මේ නැඟී සිට ආචාර දක්වන මමත් එක කාලෙකදි පුංචි මිනිහෙක්. මම කියන්න ලැජ්ජා වෙන්නෙ නැහැ, බොහෝමයක් දවසට අපිට රෑට කන්න සිද්ධ වුණේ වැටකොළු මාලුවකුයි, හාල්මැස්සන් හොද්දක් හා උම්බලකඩයක්වත් නැති පොල් සම්බලකුත් විතරයි."

වික්‍රම තම කතාව නිමකරනවාත් සම්ඟ ම ශාලාව අත්පොලොසන් නදින් ගිගුම් දුන්නේය. ඇතැමුන්ගේ නෙත් අඟ කඳුලක් මෝදු වී තිබෙණු වික්‍රමට වේදිකාවේ සිට දැන් දැන් පෙනෙයි.

* * * * * * * * * *

'සිරිය මෙ ස්-සාර්-රා
නැ-ගෙ-වි හද්-ද මෝ-උ-රා. . .
ඕ ප්‍රෙමේ-"

"ගොඩ වෙලා නාන්න එපා ඒයි, ගිය මාසෙත් බිල ගෙවන්න මාලෙ උගස් තියන්න වුණා."

"ඔය මටද කියන්නෙ නැත්තන් අහල පහල ඉන්න උන්ටද?"

වික්‍රම කෝපයෙන් තතනමින් වතුර බේරෙන සුවඳ සබන් කැටය ගෙන ඇඟ පුරා තවරා නැවතත් කරාමය විවර කළේය.

* * * * * * * * * *

"ඔව්, විරාමයට පෙර අපි කතාකරමින් හිටියේ කෝටිපති ව්‍යාපාරිකා ලතා පුණ්‍යවික්‍රම මහත්මිය මෙතරම් සාර්ථක ව්‍යාපාරික කාන්තාවක් වීමේ ඒ ගමන් මඟ පිළිබඳවයි."

"ඇත්තටම බොහෝ පුද්ගලයන්ගේ දියුණු වීමේ මඟ රෝස මල් යහනාවක් නෙවෙයි. නමුත් මගේ මේ ගමන කටු ඇතිරිල්ලක් වෙන්නට ඉඩ නොදී රතු පලසක් දිගේ අතින් අල්ලන් මාව මෙතනට එක්කරගෙන පැමිණීමේ සම්පූර්ණ ගෞරවය හිමිවන්නෙ මගේ සැමියාට. . ."

"මෙතුමියගේ ආදරණීය ස්වාමිපුරුෂයා ඔබ අපි කවුරුත් හොඳින් හඳුනන මහාචාර්ය මානවරත්න පුණ්‍යවික්‍රමයන් ම තමයි. එහෙම නේද?"

"ඔව්. එතුමා තමයි මගේ ස්වයං රැකියා ව්‍යාපාරය ජාත්‍යන්තරයේ ප්‍රසිද්ධ නමක් දිනාගත් වෙළඳ නාමයක් බවට පෙරලන ඒ ගමනේදී මගේ සෙවනැල්ල මෙන් රැඳුණු ඒ උතුම් පුරුෂයා."

"ඔබතුමන්ලා අපේ වත්මන් සමාජයට විශාල ආදර්ශයක්. තමන්ගේ ව්‍යාපාරික ජීවිතය වගේම ගෘහ ජීවිතයත් අතිසාර්ථක ලෙස ගත කරන පුද්ගලයින් වර්තමානයේ ඉතාමත් ම විරලයි."

"බොහොම ස්තූතියි!"
* * * * * * * * * *

පුණ්‍යවික්‍රම කරාමය වසාදමා නූල් ගිය තුවා කබලෙන් මුහුණේ තෙත මාත්තු කරන්නට විය.

"ටොක්. . . ටු ටුක්. . ."
නාන කාමරයේ දොරට ඇසෙන නෑහෙන තරමින් යමෙකු තට්ටු කරනු වික්‍රමට ඇසෙයි.

"ඒයි. . . මේ ඒයි. . .!"

"මොකද යෝදියෙ රහසින් කතාකරන්නෙ?"

"අනේ ඒයි පොළී මුදලාලි ඇවිත්. . .!"

පුණ්‍යවික්‍රම වහා නානකාමරයේ විදුලි බුබුල නිවා දැමී ය.

"මං ගෙදර නෑ කියන්න."

Thursday, September 10, 2015

වැසිකිලියේ දෝංකාරය - 02



කතා වස්තුව අංක 02:

කලින් පෝස්ටුවෙ කියපු විදියට වැසිකිලිය කියන්නෙ හරිම ත්‍රාසජනක තැනක්. ඕන ම වෙලාවක ඕන ම දෙයක් වෙන්න පුළුවන්.

මතක හැටියට ඒ 2009 අවුරුද්ද. ඒ දවස් වල සාකියට පොඩි පුරුද්දක් තිබුණා අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද පන්ති මාරු වෙනකොට ඒ ඒ ශ්‍රේණියට නියමිත වැසිකිලියේ අනිත් ඒවට සාපේක්ෂව අබලන් බවින් අඩු, දොරේ හිල් නැති, ලොක් ගලවලා වීසි කරලා නැති ප්‍රසන්න කියුබිකල් එකක් තෝරා වෙන් කරගන්න. ඉතින් හදිසි අවස්ථාවක දී හැරුණු විට මුළු අවුරුද්ද පුරාම පාවිච්චියට ගන්නෙ ඒ කියුබිකල් එක විතරමයි.

ඕකට හේතුවක් තිබුණා. දවසක් දා සාකියා වැසිකිලියේ තදබද වෙලාවක කියුබිකල් එකක් හිස් වෙනකම් වැසිකිලිය තුළ ඔහේ අරමුණක් නැතිව උඩ යට බලමින් ඉන්නකොට, නොදැනුවත්වම ඉස්සරහින් තිබුණු කියුබිකල් එකේ දොරේ තිබුණු පැල්මක් තුළින් ඇතුලේ හිටිය දරුවගෙ ඇහැ ගැටුණා. හිතාගන්න පුළුවනි නේ? සාකියා ආපු කාරණේ පැත්තක තියලා නොහිටින්නම එතනින් වාෂ්ප වෙලා ගියා.

ඔය වගේ අකරතැබ්බ වලට අනාගතයේ මට මුහුණ දෙන්න සිද්ධ නොවෙන්න තමයි ඊට පස්සෙ අර වගේ පියවරක් අනුගමනය කළේ.

කොහොමහරි ඉතින් ඒ 2009 අවුරුද්ද. සාකියා විශාල හදිසියකින් වැසිකිලිය කරා ඇදී ගියා. ඇතුලේ මට වඩා වැඩිමහල් අක්කලා කිහිපයක් හැරුණු විට වෙන කෙනෙක් පේන්න හිටියෙ නැහැ. ඒත් මගේ සුපුරුදු කියුබිකල් එකේ කිසියම් භූතයෙක් අරක් අරගෙන තිබුණා.

අවශ්‍යතාවය කෙතරම් බරපතල එකක් ද කියනවා නම් යම් තරමක් පාවිච්චියට සුදුසු තත්වයේ තිබුණ තවත් කියුබිකල් එකකට රිංගාගත්තා.
ඊට පස්සෙ වැඩේ අවසන් කරලා කියුබිකල් එකෙන් එළියට ඇවිත් යන්න හදනකොටම මෙන්න සාකියාට ඇහෙනවා කොහෙන් හරි දේව ලෝකයකින් වගේ තමන්ගෙ නම කියලා අඬගහනවා. වටපිටාවෙ කවුරුවත් නෑ, වැසිකිලිය හිස්.

සාකියා තුෂ්නිම්භූත වෙලා හතර අත කැරකි කැරකි බැලුවා. ඔන්න ආයෙමත්,

"...... (මගේ නම )!"   කෙඳිරිලි හඬක් ඇහෙනවා.
"කවුද?"   ඒ හොල්මන් ද දෙල්කොළ වුණු මම.
"මේ මම!"   ආයෙමත් හීන් කෙඳිරිල්ලක්.
"කවුද මම?"   ඒ පාර ෆුල් හොල්මන් වෙච්චි මම.
"මම ....(අදාළ පුද්ගලයා), අනේ මාව එළියට ගන්නකො!"

හත්දෙයියනේ මේ අපේ පන්තියෙ ඉන්න මහත දෙහෙත ළමය නේද? දැන් මොකැයි කොරන්නෙ. . .

"මොන එකේද ඉන්නෙ?"   මං ආයෙමත් ඇහුවා.
"ඔයාගෙ වම් අත පැත්තෙ එකේ."

මොනවා? එහෙනම් මගේ කියුබිකල් එක බද්දට අරන් හිටියෙ මෙයාද?
කොරන්ට දෙයක් නෑ. ක්ෂණික ව ක්‍රියාත්මක වුණු සාකියා හැරුණු ගමන් වම් පැත්තෙ තිබුණු දොර අල්ලලා තල්ලු කරා. දොර අංශක දෙකක් විතර ඇතුළට තල්ලු වුණා.

ඔය විදියට දොර කඩන එක හැර දන්නා සියලු සටන් කලාවන් යොදාගෙන ඒ අසරණයාව එතනින් ගලවා ගැනීමේ මෙහෙයුම සාර්ථකව නිමා කිරීමට සාකියාට හැකිවුණා.

බැලින්නම් මේකයි වෙලා තියෙන්නෙ. මේ ළමයා තමන්ගෙ කටයුත්ත ඉවර වෙලා එළියට එන්න හදනකොට මොන විදියකින් හරි මේ දොර ඇරෙන්නෙ නැතුව තද වෙලා තියෙනවා. කටහඬවල් කීපයක් ඇහුණු නිසා මේ ළමයා උදවු ඉල්ලලා කතා කරලා. ඒත් කයිවාරුවේ සද්දෙට මේ දරුවගෙ කෙඳිරිල්ල කාටවත්ම ඇහිලා නෑ. සාකියා එළියට එනකොට මෙයා දොර හිලෙන් බලා ඉඳලා අඳුරගෙන තමයි කතා කොරලා තියෙන්නෙ.

හප්පේ. . . ඇති ඔයින් ගියා. නැත්තන් ටොයිලට් වතුර බිබී පස්සෙන් දා එළි වෙනකම් රැය පහන් කරන්න වෙන්නෙ දෙකයි දෙකේ ගන්ධස්කාර් වැසිකිලි කුටීරයක් ඇතුලෙ තමයි.

සාකියාගෙ අතිශය විමසිලිවන්තභාවය නිසා තවත් මනුෂ්‍ය ප්‍රාණියෙකුගෙ දිවි ගැලවුණේ ඔන්න ඔහොමයි.


- මතු සම්බන්ධයි -

Thursday, September 3, 2015

වැසිකිලියේ දෝංකාරය - 01



වැසිකිලිය කියන්නෙ මහ පුදුමාකාර තැනක්. නැද්ද මං අහන්නෙ? හැමෝටම වැසිකිලිය ඇතුලෙදි වෙච්ච රසබර කතාන්තර තියෙනවා නේ. ඕවැයින් වැඩිහරියක් සමාජයට මූණ දෙන්න තියෙන ලැජ්ජාව නිසා සදාකාලිකව ම පෙට්ටගම් ඇතුලෙ ඇටසැකිලි ආකාරයට තිබිලා දිරාපත් වෙලා යනවා. ඒත් සමහරක් එව්වා නං තළු මර මර කියන්න තරම් රසබර, පරම්පරා ගණනාවක් තිස්සේ ආටෝප සාටෝප එකතු වෙලා තොරොම්බල් කරත්තයක් වගේ ලස්සන වෙච්ච පුංචි රසකතා.
සාකියට නං ඉස්කෝලෙ යන කාලේ වැසිකිලිය කියන්නේ විවිධ ත්‍රාසජනක අත්දැකීම් වලට තෝතැන්නක් වගෙයි. ඇතුලට යන්නෙ කොහොමද, එලියට එන්න වෙන්න මොනාකාරයටද කියලා මොන දෙයියන්ටවත් කියන්න බැහැ. ඒ තරම් අද්භූතජනකයි.

ඉතින් මෙච්චර වෙලා පඳුරු තල තලා වටේට කැරකුණේ වැසිකිලියක් වුණත් දෝංකාර දෙන තරමට හද කම්පාකරවන සුලු ක්‍රියාදාමයන් පෙළක් ඔබ හමුවේ දිගහැරීමටයි.


කතා වස්තුව අංක 01:


ඒ කාලෙ සාකියා හරි ලැජ්ජකාරි. හොඳම යාළුවො එක්ක හැර වැඩි බජනයක් නෑ කාත් එක්කවත්. ඔය නිසාම පන්තියේ සිටින ගොබ්බ රැලේ අංක එක ලෙසට ගැරහුමට ලක්වෙමින් කුඩා අසරණ ප්‍රාණියෙක් හැටියට ජීවිතේ ගැටගහන් හිටපු එක් දුෂ්කර සමයක් තමයි ගතවෙමින් තිබුණේ.

එතකොට මම තුනවසරේ. පන්තියට අල්ලපු වැටේ තමයි වැසිකිලිය පිහිටා තිබුණේ. ඉතින් ටීචර් තුමී පන්තියෙ නැති ඕනෑම මොහොතක ටොයිලට් එක අස්සට රිංගන්න අපේ ළමයි පසුබට වුණේ නැහැ.

අනේ ඉතින් සාකියා නම් ඕවට නෑ. ඇත්තටම සාකියා ඒ කාලේ පිට ටොයිලට් අස්සට යන්න වැඩි කැමැත්තක් තිබුණෙත් නෑ. මොකවුණත් ඔය කියන දවසෙ ටීචරුත් පන්තියෙ නැති වෙලේක කරුමෙට බරපතල හදිස්සියක් සහිතව අල්ලපු වැට කරා දුවන්න සාකියාටත් සිද්ධ වුණා.

පුදුමෙක මහත කියන්නෙ එදා වැසිකිලිය ඇතුලෙ මොකෙක්වත් හිටියෙ නැති එක. ඉතින් සාකියා එක කුටීරයක් (කියුබිකල් එකක්) ඇතුළට රිංගන් තප්පර දෙකක් විතර ඔළුව කරකව කරකවා සිවිලිමේ සිරි නරඹමින් සතුටින් කල් ගත කළා. ඔන්න යන්තම් කටඅඬ එක දෙක මතුවෙන්න ගත්තා පිටතින්. අපේම පන්තියෙ ළමයි වගේ. සාකියත් ඉතින් වැඩිය ගානකට මිම්මකට ගත්තෙ නැහැ; පාඩුවෙ තමුන්ගෙ වැඩේ කරගෙන ගියා.

ඉතින් මං කිවුව නේ මුලින් මම වැසිකිලියට රිංගනකොට බලු බල්ලෙක් ඇතුලෙ හිටියෙ නැහැ කියල? ඒ කියන්නෙ මම හිටපු කුටීරය හැර හිස් කුටීර මතකෙ හැටියට තව දෙකක්වත් තියෙන්න ඇති. එහෙවු එකේ අර දැන් ඇතුළට ආපු කෙල්ලො දෙතුන් දෙනා සාකියා රාජකාරිය කරමින් හිටිය කුටීරෙ දොරට ම තඩිබාන්න ගත්තෙ නැතෑ.

මං කලින් කිවුවනෙ සාකියා ඒ කාලේ හරි ලැජ්ජකාරියක් කියලා. ඉතින් ලැජ්ජාවක මහත කියන්නේ මං ඇතුලේ ඉන්නවාය කියලා ටොයිලට් කුටීරයක් තුළ සිටන් කෑගහන එකත් සාකියාට පොළව පලන් යන්න තරම් ලැජ්ජාවට කාරණයක්. මං අහන්නෙ, කොහොමද ඊට පස්සෙ ප්‍රසිද්ධ සමාජෙ ඇතුලෙදි මං ඒ ළමයින්ට මූණ දෙන්නෙ?

ඉතින් සාකියා සද්ද බද්ද නැතුව හිටියා ඒ පිරිස යාවි ය කියන අහිංසක බලාපොරොත්තුව ඇතුව. කොහෙද? මුං එතනම ඉඳන් නොනවත්වා දොර ලෑල්ලෙ බෙර ගහන්න ගත්ත නෙව.

දැන් මොකෑ කරන්නෙ? වැඩේ හමාර කළත් සාකියට දොර ඇරන් එළියට යන්න බැහැ. ඇයි කියලා අහන්නෙ? ලෝක ලැජ්ජාවට! කොහොමද දොරට ගහද්දි සද්ද නැතිව ඉඳලා කොන්ද කෙලින් තියන් එකපාරටම දොර මැද්දෑවෙන් එළියට ප්‍රාදුර්භූත වෙන්නෙ?

ඉතින් සාකියා මුං දැන් යයි දැන් යයි කියලා දොර ගාව පඹයෙක් වගේ හිටගන හිටියා. විනාඩි දෙක තුනක් දොර එක්ක කොංගො අඩවු අල්ලපු කෙල්ලො ටික මෙන්න බොලේ එකපාරටම දොර තල්ලු කරන්න ගත්තෙ නැතෑ. වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. පැනපු ගමන් සාකියත් මෙහාපැත්තෙ ඉඳන් දොර එහාපැත්තට තල්ලු කරන්න ගත්තා. දැන් යමර යුද්ධයයි! උන් එහාපැත්තෙ ඉඳන් දොර තල්ලු කොරනවා, අසරණ මං මෙහාපැත්තෙ ඉඳන් දොර තල්ලු කරනවා. තුනට එකේ හරිම අසාධාරණ අනුපාතයක් වුණත් සාකියා වැඩේ අතෑරියේ නෑ. මෙච්චරවෙලා ආරක්ෂා කොරගත්තු නම්බුව දිගටම පවත්වාගන්නවාය කියන දැඩි අධිෂ්ඨානයෙන් යුතුව දත කාගෙන මුලු වෙර යොදලා දොර තද කරගෙන හිටියා.

මෙයාකාරයෙන් විනාඩි පහක පමණ අති දීර්ඝ වූත්, දුෂ්කර වූත් කාල සීමාවකට පසු "අන්න ටීචර් එනවා!" යන වදන් වැලත් සමඟ ම බජාර් එක දොරත් මාවත් වැසිකිලියේ තනිකරලා දාලා අන්තරස්ධාන් වුණා. ආත්මාරක්ෂාවට තවත් විනාඩියක් පමණ කුටීරයේ සිරි නරඹමින් කල් ගත කළ සාකියා යන්තම් දොර ඇරලා වටපිට බලලා හීන් සැරේ ආඳා වගේ වැසිකිලියෙන් ලිස්සලා ගියා.


ප.ලි. : හිතුවට වඩා පෝස්ටුව දිග වැඩි වුණ නිසා ඉතිරි කතා වස්තූන් ඉදිරි දින වල දී බලාපොරොත්තු වන්න.

Wednesday, September 2, 2015

ඉතුරු සල්ලි!



ඔන්න දවසක් දා අනේමන්දයි උන්දැගේ අතිජාත මිත්‍ර රත්නයක් වෙච්චි සපුවයි ක්ලාස් ඉවර වෙලා බස් එකක් එනකන් ඉන්නවලු හෝල්ට් එකේ.ඒ කාලේ ඉගනීමට තිබූ උනන්දුවේ මහිමය කොච්චරක් ද කියනවානම් මුන් දෙන්නා පන්තිය ඉවර වුණු හැටියේ ආලෝකයේ වේගයෙන් බස් හෝල්ට් එකට දුවන් එන්නේ එන පළවෙනි බස් එකේ ම නැගල ගෙදර යන්න.


හෝල්ට් එකට ආපු වෙලේ ඉඳන් ම මේ සපුමලී කෙලි පොඩිත්ත මගෙනුයි වටේ ඉන්න හැමෝගෙන්මයි අහන්නේ රුපියල් පනහක් මාරු කරගන්න තියෙනව ද කියලා.ඒත් වෙලාවට කවුරුවත් ගාව මාරු සල්ලි තිබුණෙ නෑ.


ඉතින් වෙනද වගේ ම එදත් බස් කටුවක් ගාට ගාට ආවා.අපි දෙන්නත් නැග්ගා.සපුවා බස් එකේ ඉස්සරහින් නැගලා සීට් එකක් බදාගෙන හිටියා.අසරණ මට ඒ මොළේ පහළ නොවුණු නිසා මම නිකන් දියවැලකට අහු වුණ ජෙලිෆිශ් කෙනෙක් වගේ තැලිලා පොඩිවෙලා ඇඹරිලා බස් රථයේ පශ්චාත් භාගය කරා චූෂණය වෙලා ගියා.කොහොම කොහොම හරි ටික දුරක් යද්දී සපුවා උඩ පැන පැන හස්ත මුද්‍රාව සහ වෙනත් හඳුනා නොගත් සංඥා භාෂා මාධ්‍ය භාවිත කරලා මට කිව්වේ උන්දෑට කොන්දොස්තර බාප්පා ඉතුරු සල්ලි නොදුන් බවත් තමුන් බහින හෝල්ට් එක කරා බසය ශීඝ්‍රගාමී ව ලඟා වන නිසා මට ඉතුරු සල්ලි ඉල්ලා ගන්නා ලෙසත් ය.


සපුවා බස් එකේ ඉස්සරහින් හිටි අතර කොන්දොස්තර හිටියේ මං හිටි දිසාවෙයි.ඉතින් මමත් දැන් ඉතිරි සල්ලි ඉල්ලන්න ඕන විදිය හිතින් කියවමින් හිටියේ නැතිනම් නැගපු හෝල්ට් එකටම ආපහු ටිකට් ඉල්ලන ජාතියේ පැරනෝමල් සිදුවීම් අනේමන්දාට අලුත් දෙයක් නොවෙච්චි හන්දයි.


ඉතින් ඔන්න කොන්දොස්තර ඇවිත් අනේමන්දගෙනුත් ටිකට් ඉල්ලුවාලු.

"බ්ලාහ් බ්ලා වත්තට එකක් ගත්තා ඉතුරු සල්ලි දුන්නේ නෑ..බ්ලා පිටියට.."

"කීය ද දුන්නේ??"

මේ යකා මට කතාව කියාගෙන යන්න නොදී කඩන් පැනපි.

"පනහ"

"ආ මෙන්න ඉතුරු සල්ලි"

අගින් වක්‍ර වුණ රුපියල් දහයෙ විස්සෙ කොල සහ කාසි කිහිපයක් මට දික් කරපු කොන්දොස්තර වහාම ඊළඟ මගියා වෙත යොමු වුණා.

මං තත්පරයක් දෙකක් ඇස්පිය ගහමින් බලන් හිටියා මේ මොකක් ද උනේ කියලා.

දැන් සපුවාගේ ඉතුරු සල්ලි ඉල්ලගත්තට මට ප්‍රවේශ පත්‍රයක් ගන්න බැරි වුණ බව කාට කාටත් තේරෙනවා ඇති නොවෑ.

ඉන්පස්සේ මං කල්පනා කළේ කොහොමද දැන් මම ටිකට් ඉල්ලගන්නේ කියලා.

ආයෙමත් සල්ලි දීලා ඉල්ලන්න ගියොත් කලින් ඉතුරු සල්ලි ඉල්ලපු එකී ආයෙ ටිකට් ගන්නේ මොන ඇන්නෑවකටද කියල අහල පහල සීට් කෑලිවල,බස් එකේ බාර්වල වවුල් පෝතකයො වගේ එල්ලිලා ඉන්න කොල්ලො බල්ලො කෙල්ලො සහ කොන්දොස්තර උන්නැහේ හිතන බව අනේමන්දාට සක්සුදක් වගේ පැහැදිලියි.

ඇත්තම කතන්දරේ ප්‍රවේශපත්තර කියා ජාතියක් දෙන්නෙත් ඉඳහිට එන සිලෝන් ටකරන් බස් එකක විතරක් වුණත් දැන් "බ්ලා බ්ලාහ් වත්තට" යනව කියල ඉතිරි සල්ලි ගනිපු මම ඒ පළාත පහු කරගෙන ගිහින් "බ්ලා පිටියෙන්" බහිනවා කොන්දොස්තර උන්නැහේට අවබෝධ වුණොත් මොන ජංජාලයක් වෙයි ද කියලා හිතෙනකොට මගේ හෘදය වස්තුව නිකන් දෙමෝලෙන් පිටි කොටනකොට වගේ උඩ පනින්න ගත්තා.වැඩියෙන්ම භයංකාර වුණේ දවසක් දා අනේමන්දාගේ යාලුවෙකුට වෙච්ච සිද්දියක් මතක් වෙලා.ඒ අසරණ දැරිවිට බස් එකේ ටිකට් ගන්න අමතක වෙලා බැහැලා යන්න හදනකොටම කොන්දොස්තර මොර දුන්නෙ නැතෑ ටිකට් ගත්තෙ නෑ නේද කියලා.කොහොම කොහොම හරි ටිකට් එකට සල්ලි දුන්නට බස් එකේ ෆුට්බෝඩ් එකේ ඉඳපු ඇට්ටර කොලු රැළක් හූ කියපු එක නවත්වන්න කාටවත් බැරි වුණා.

ඔය විදියට එන්න එන්නම බියජනක බස්‍ රථ අත්දැකීම් අනේමන්දාගේ ඔලුවට පොම්ප වෙන්න ගත්තේ හරියට කලුවර රෑක තනියම ඉන්නකොට මෙතෙක් ඇසූ පිරූ සියලු හොල්මන් කතා සහ හොර(ර්) මූවීස් හිතට එනවා වගේ.

කොහොම නමුත් එදා අතුරු ආන්තරාවක් නොවී බස් එකෙන් බැහැලා ගෙදර යන්න අනේමන්දාට වාසනාව තිබුණා.

පහුවදා උදේ මං ඉස්කෝලෙ ගියේ සපුවාගේ ඉතුරු සල්ලි නිසා මට වුණ ඇබැද්දිය කට්ටියටම කියන්න හිතාගෙන. මම පන්තියට එද්දි ම සපුවා නිකන් අමුතු ම බැල්මක් දාගෙන,

 "ඔයා ඊයෙ කොන්දගෙන් මගේ ඉතුරු සල්ලි ඉල්ලගත්ත ද?"
කියල ඇහුවේ ලාවට නෝන්ඩි හිනාවක් කට කොනකින් මතුවෙද්දී.

"ඔව් බං.මාර වැඩේනෙ උනේ.මට ටිකට් ගන්න උනෙත් නෑ උඹේ ඉතුරු සල්ලි ඉල්ලගන්න ගිහින්."
එහෙම කිය කිය මම බෑග් එක ඇද්දේ සල්ලි ටික දෙන්න හිතාගෙන.

 එතකොට ම එච්චර වෙලා තදකරගෙන හිටපු හිනාව එළියට පැන්න සපුවා කියපි,

"අනේ බං,ඌ මං බැස්සට පස්සේ බස් එකෙන් එලියට බැහැලා දුවගෙන ඇවිත් මට ඉතුරු සල්ලි දුන්න නේ!!!"


Tuesday, September 1, 2015

වසවර්තියෝ



අපේ අල්ලපු ගෙදර ඉන්නෙ නාහෙට නාහන නිවුන් ළමයි තුන්දෙනෙක්. කෙල්ලො දෙන්නයි, කොල්ලයි. උදේ නැඟිට්ට වෙලේ ඉඳන් රෑට නින්දට යනකම් ම උන්ගෙ වැඩේ අඬන එක.

ඔන්න එකෙක් පටන් ගන්නවා. . . එක්කො අම්මා නාන බාල්දියෙන් සීතල වතුර එකක් ඔළුවට හැලුවා වෙන්න ඇති, නැත්තන් කකා හිටපු සීනි බෝලෙ බිම වැටුණා වෙන්න පුළුවන්. ඔය මොනයම්ම හෝ ආකාරයකින් කෝපගැන්විච්ච එකෙක් නාහෙන් අඬන්න ගන්නවා. ඕන්න එතකොට ම ඊලඟ එකා හරි එකී හරි පටන් ගන්නවා පිළිකන්න පැත්තෙ ඉඳන්. ඊට තප්පර බින්දුවයි දසම බින්දුවයි බින්දුවයි බින්දුවයි බින්දුවයි, බින්දුවයි එකකට පස්සෙ අවසානයා "කක්කා ගියෝ!" ගාලා හූ තියන්න ගන්නවා. ඉතින් හතර වටේට මාලු ලෑල්ල හරි ඉරිදා පොළ හරි වගේ, එකම ගාලගෝට්ටියයි.

ඔය ගෝරනාඩුව අහන් ඉන්න බැරි ම වුණා ම වෙලාවකට මම කනේ ඇඟිලි ගහගන්නවා. එතකොට මට දැනෙනවා ඇඟිලි දෙක කන් දෙකේ ඇතුළට ඇතුළට හිමීට හිමීට තල්ලු වෙලා යන හැටි. ඊට පස්සෙ ඇඟිල්ලක් ගිහිල්ල කන් බෙරේ වදිනවා. ඔන්න එතකොට වේදනාව දරාගන්න බැරුව මම කන් වලින් ඇඟිලි එළියට ගන්නවා. ඒත් ඉතින් එතකොට අර මාර පැටවුන්ගේ කෑගැහිල්ල ඇහෙන්න ගන්නවා. එක අතකට කන් දෙකේ වේදනාව ඒ කෑගැහිල්ලට වඩා සැපතක් කියලා හිතෙනවා.

ඔය විදියට දවස් ගානක් ගත වෙනකොට මගේ හිතේ පැළපදියම් වෙච්ච තරහ බුබුළු දම දම නටන කැඳ හැලියක් වගේ, නැත්තන් පපඩමක් බස්සපු ගමන් "පුෂ්!" ගාලා පිපිළා යන විදියට රත් වෙච්ච තෙල් තාච්චියක් වගේ වුණා. ඉතින් මම දවසක් දා පාර පල්ලෙහැ කඩේට ගිහින් සිදුරු නැති සිලි සිලි මලු තුනක්, රෝස පාට දෙකයි - නිල් පාට එකයි, සල්ලි වලට ගත්තා. සල්ලි වලට ගත්තාය කිවුවේ මෝඩකමකට එහෙම නෙවෙයි. සිලි සිලි මලු තුනකට සල්ලි ගන්න එක සාධාරණ නැහැයි කියලා මම පැය භාගයක් කඩ පිලේ හිටගෙන මුදලාලියා එක්ක වාද කළා. ඒත් අන්තිමට උවමනාව කොච්චරක් ද කියනවා නං මාරු සල්ලි නැති නිසා ඉතුරු සල්ලි වලින් කහට එකක් බොන්න කියල අතේ තිබ්බ රුපියල් දහයම මුදලාලිට දීලා මම දිව්වා ලියුම් කවරෙකුයි මුද්දරේකුයි ගන්න.

පැය භාගයක් ම වැඩකට නැතුව කඩ පිලක් උඩ නාස්ති වෙලා ගියා කිය කියා මම ඉක්මනට තැපැල් කාර්යාලෙට ගියා. තැපැල් කාර්යාලේ පැත්තක එල්ලලා තිබුණු ලාටු කෝප්පෙන් තලියක් ම අරන්, පහට හයට නවලා සිලි සිලි මලු තුන ඔබ්බවලා තිබුණු ලියුම් කවරේ ගාලා ඇලෙව්වා. ඒත් අන්තිමට හදිස්සිය වැඩිකමට මුද්දරේ අලවලා තිබ්බේ පිටපැත්ත උඩට හිටින්න. ඒ කිවුවේ මුද්දරේ පස්ස පැත්ත ලෝකෙට ප්‍රදර්ශනය වෙන්න. ඉතින් මොකද කරන්නෙ? . . . හරි! මම මුද්දරයක් අලවපු බව ඔප්පු කරන්න කලින් එක වගේ දෙගුණයක් වටින තව මුද්දරයක් මිලට අරන් ඒක ඇලෙව්වා ලියුම් කවරේ වම් කෙලවරේ.

ඊළඟ පියවර : සුදු පාට හාෆ් ෂීට් කොලේක මම රතු පෑනෙන් ලිවුවා,
"අවවාදයයි! මෙම ලියුම් කවරය තුල ඇති මලු තුන සියලු දෙනාගේ යහපත පිණිස ඔබේ නිවසේ වසන වසවර්තීන් තිදෙනා මරහඬතලන විට හිස ආවරණය වන පරිදි ගැටගසා තබන්න." කියලා. ඇත්ත, මටත් හිතුණා ඒක ටිකක් දිග වැඩී කියලා. ඇරත් කවුද දන්නෙ ඒ ගෑනි අකුරු කියවන්න දන්නවද කියලා. ඒත් කොයි එකටත් හොඳ කියන්න තියෙන දේ කෙලින් ම කියන එකයි කියලා මම හිත හදාගත්තා. කොලේ තුනට නවලා පැත්තකින් සිදුරක් හැදුවා, ලියුම් කවරෙ පැත්තකිනුත් තව සිදුරක් හැදුවේ පාරෙ පැත්තක වැටිලා තිබුණු ඉඳිකට්ටකින්. ඇඳන් හිටිය ඇඳුමෙන් නූල් කෑල්ලක් කඩාගෙන ලියුම් කවරෙයි කොල කෑල්ලයි එකට ගැටගැහුවා.

අවසානයේ මම ලියුම් කවරේ තැපැල් පෙට්ටිය ඇතුළට දැම්මා. හෙට වෙනකොට හැමදේම විසඳෙයි කියන සතුටට මම මුළු දවසම ගත කළේ පුදුම උද්‍යෝගයකින්. ගෙදර යන ගමන් මම තද කහපාට කෝලිකුට්ටු ඇවරියක් සල්ලි වලට ගත්තා. මෙච්චර කල් තරහා වෙලා හිටපු පල්ලෙහා ගෙදර සෝමා නැන්දලාගෙ ගෙදරට අළුවා පාර්සලයක් හදාගෙන අර එනගමන් ගත්ත කෙහෙල් ඇවරියත් අරන් ගියා.

ගෙදර ඇවිත් මුලු මිදුල ම අතුගෑවා. අන්තර්ජාලයෙන් බලලා පොල්ගස් වලට නැඟලා පොල් සේරම කැඩුවා. රෑට කන්න පොල් සම්බෝල එක්ක කිරිබත් හැදුවා, වත්තෙ හිටිය නකුටු පූසෙක් අල්ලන් නෑව්වා.

එදා රෑ නින්දට ගියෙත් පුදුම සතුටකින්.

ඔව් ඔව් මේ කතාව කිවුවහම ඔය වගේ ප්‍රතිචාරයක් මං මුල ඉඳලම බලාපොරොත්තු වුණා. මීට කලින් මේ කතාව අහපු අයත් මගෙ දිහාව බැලුවෙ මන්ද බුද්ධිකයෙක් දිහා මිනිස්සු අනුකම්පාවෙන් බලනවා වගේ තමයි. මන්දබුද්ධිකයෙක් දිහා බලනකොට තියෙනවා වගේ සමච්චල් හිනාවකුත් ඒ උන්දලගේ කට කොන්වල ඇඳිලා තියෙනවත් මං හොඳාකර ව ම දැක්කා. ඇයි දෙයියනේ කාට ද සතුටු නැත්තෙ? අල්ලපු ගෙදර වසවර්ති මාර පුත්‍රයෝ තුන්දෙනෙක් හිටපු අසරණයෙක්ට ම මිසක් ඔහෙලට මේවා තේරෙන්නෙ නැහැ.

එදා රෑ මම ම්හ භයානක හීනයක් දැක්කා. පල්ලෙහා ගෙදර සෝමා ඇන්ටි කහ පිරුවටයක් වගේ තිබ්බ කෝලිකුට්ටු ඇවරිය මගේ ඉස්සරහපිට දි ම පොළවේ ගහලා චප්ප කරලා දැම්මා. ඒ ගහපු වේගෙට පොළව හෙල්ලිලා වත්තෙ පොල්ගස් වල ගෙඩි සේරම මගෙ ඔළුගෙඩියට කඩාවැටෙන්න ගත්තා. හතරවටෙන් කඩාහැලෙන පොල්ගෙඩි වරුසාව මැද්දෙන් දුවන් ආපු නකුටු පූසෙක් දත් විලිස්සන් මගේ පස්සෙන් බුරාගෙන පැන්නුවා. මම පන එපෝ කියලා දුවනකොට ඊයෙ රෑ කාපු පොල් සම්බලුයි කිරිබතුයි පෑගිලා ලෙස්සලා උඩින් විසිවෙලා ගිහින් තාප්පෙන් එහා අල්ලපු ගෙදරට වැටුණා. වසවර්තියො තුන්දෙනෙක් මාව වටකරන් මරහඬ දෙන්න ගත්තා.

ඔන්න එතකොට තමයි මම උඩ විසිවෙලා ඇහැරුණේ. බය වෙච්චි පාරට මම දොර ඇරන් ගිහින් තැඹිලි ගෙඩියක් කපන් බීගෙන බීගෙන ගියා. ඊටපස්සෙ ඇවිත් වෙලාව බලනකොට හරියට ම ලියුම්කාරයා එන වෙලාව. මම පුටුවක් තියලා තාප්පෙ උඩින් අල්ලපු ගෙදරට එබුණා.

දැන් මට පේනවා ලියුම්කාරයා කන්ද උඩින් විසිල් එකක් ගහගෙන හැටට හැටේ පිඹගෙන එනවා. ඒ එන වේගෙට ඒ මනුස්සයගෙ කොන්ඩෙ තිබ්බ කෙස් ගස් දහය හුළඟේ දස අත පියාඹනවා. ඔන්න එකපාරට ම පාරෙ තිබ්බ ගැට්ටකට උඩින් රෝදෙ ගිහින් බයිසිකලේ අහසින් ඇවිත් අල්ලපු ගෙදර ඉස්සරහින් වැටිලා "කරාස්!" ගාලා බ්‍රේක් එකක් ගැහුවා.

වසවර්තීන්ගෙ අම්මා ලියුම අතට ගත්තෙ දත් එකසිය දෙකක් තිබ්බත් එක දත ගානෙ වෙන වෙනම පේන විදියට හිනාවෙවි යි. ලියුම්කාරයා කටේ තිබ්බ එකම දත විලිස්සලා ආපස්සට හිනා වුණා. "ට්‍රිං ට්‍රිං!" ගාලා බැල් එක ගහලා උන්දැ ආයෙමත් අධිවේගයෙන් බයිසිකලය ධාවනය කරගෙන පාර දිගේ නොපෙනී ගියා.

අම්මන්ඩි ලියුමට ඈඳලා තිබ්බ කොල කෑල්ල කියවන අතරේ දත් එකසිය දෙක දත් දෙක දක්වා නොපෙනී යන හැටිත්, ඊලඟට කට කජු ලෙල්ලක් වගේ අනිත් පැත්ත ගැහෙන හැටිත් මම බලාගෙන හිටියා. ඩෙන්න ඩෙනා නැටුමක් නටාගෙන ම ලියුම් කවරේ කෑලි කෑලි වලට ඉරලා ඇතුලේ තිබ්බ සිලි සිලි මලු තුන එළියට අරගත්ත උන්දාගෙ කටින් "මේක එවපු එකාට. . . !" කියලා පටන් අරන් කුණුහරුප වැස්සක් ඇදහැලෙන්න ගත්තා. ගනන් හදල බලනකොට රුපියල් විසිපහකට වඩා වටිනා සිලි සිලි මලු තුන බිම වැටිලා උන්දැගේ පයට පෑගිලා යන හැටි මං දැක්කා.

බැරිම තැන මම කෑගැහුවා.
"ඕන එකක් කරන්න මගෙ සිලි සිලි මලු තුන බේරලා!"

අම්මන්ඩි බලපු බැලිල්ලට නැඟලා හිටිය පුටුව පෙරලිලා මම බිම ඇදගෙන වැටුණා. ඒ එක්කම වගේ වසවර්තියො තුන්දෙනා සුපුරුදු විදියට ම මොරදෙන්න ගත්තා. මම එතැනම බිම දිගාවෙලා ඒ සද්දෙට මගේ කන අගුළු වැටිලා යන හැටි බලාගෙන හිටියා.

Tuesday, August 18, 2015

කලබල මැද්දේ. . .

ඊයේ රෑ ගොඩක් උදවිය නිදි වර්ජිතව හිටියා කියලයි ආරංචිය. ඔව් ඔව් සාකියත් හිටියා තමයි. හැබැයි හතර පහු වෙලා සුළු මොහොතකට පසු බඩගාගෙන වගේ ඇඳ කරා ඇදී යනවා මතකයි.

සාකියා මුලදි ප්ලෑන් කොරගෙන හිටියේ පැටිස් හදලා ගෙදර කට්ටියත් එක්ක කන්න. ඒත් සාකියාට ලෙඩක් තියෙනවා උදේ ඉඳන් "මං අද හවසට අරක කරනවා. . . කරනවා. . . " කියලා මන්තරේ වගේ ජප කර කර ඉඳලා පස්සෙ හවසට පොරෝගෙන බුදියන නරක පුරුද්දක්.

ආහ් ඉතින් කොහෙන්ද අපි නතර කළේ?

හරි ඉතින් පැටිස් හදනවා කිය කියා ඉඳලා අන්තිමේදි ඒ වැඩේ හෙටට කල් දැම්මා. ඒත් නිකම් ම හිටියේ නෑ ඕං. තවත් වැඩක් කළා. ඒක කලින් ප්ලෑන් නොකරපු එකක් හින්දා සාර්ථක ව කොරගෙන යන්න පුළුවන් වුණා.
ඔන්න ඔහොමයි සාකියාගෙ වැඩ.

ඉතින් ඡන්දෙ බල බල මොකද කළේ?

ඉතින් සාකියා තකහනියක් පෝස්ටුවක් කොටන්නෙ ඡන්දෙ බල බල ස්ට්‍රෝබෙරි  කෑවා කියන්න හෙම නෙවෙයි.

පෙනුමට නම් ස්ට්‍රෝබෙරි ගෙඩියක් තමයි. ඒත් මේක සාකියා විසින් නිර්මාණය කරන ලද කෝල්ඩ් පෝසිලේන් (Cold Porcelain) අනුරුවක්.

ඈහ්? ඒ මොනාද ඒ? කෑමක් ද?

දැන් දෙලොවට ම නැතුවා වාගේ ඉන්න නිසා සාකියත් අවුරුද්දෙ මුල ගියා නොමිලේ උගන්වන Craft Class එහෙකට. සාකියා Craft Class කිවුවට ඒක ට ඇත්තටම කියන්නේ ග්‍රාමීය කාන්තා පුහුණු මධ්‍යස්ථානය කියලා. එහෙදි තමයි මුලින් ම මේ ගැන ඉගෙනගත්තෙ. පස්සෙ පින්ට්‍රස්ට් (Pinterest) එකේ රවුම් ගගහා ඉන්නකොට පොලිමර් ක්ලේ (Polymer Clay) කියලා ජාතියක් දැකලා තේරුණා අපි පන්තියෙදි හැදුවෙත් මේවාමයි කියලා. ඊටත් පස්සෙ ඔන්න මේ ඊයෙ පෙරේදා අනේමන්දා Cold Porcelain කියලා ජාතියක් හොයාගෙන මටත් පෙන්නුවා. ඊට පස්සෙ වට්ටෝරුව කියෙව්වා, හිතුවා, බඩු ගත්තා, හැදුවා!


සාකියා කෝල්ඩ් පොර්සිලේන් මෝලියක් හදාගෙන ඒකෙන් අනුරූ හැදුවා. ඕක තමයි දැන් මගේ අලුත් ම විනෝදාංශය.

කැමති කෙනෙක් අත්හදා බලන්ඩ. බල කරන්නෙ නැහැ ඕං. අන්තර්ජාලයෙන් ඕනෑතරම් අදහස් ගන්න පුලුවන්.

ඔන්න බලාගන්ඩ එහෙනම් අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය ලැයිස්තුව :

1. කෝන් පිටි (Corn Flour) ග්‍රෑම් 100 (මේවා ආනයනය කරපු හොඳ වර්ගයේ ඒවා ගන්නේ නැතිව සිල්ලර කඩයකින් තමන්ට අවශ්‍ය ප්‍රමාණය ලබාගත්තාම ලාබයි.)
2. කෙමිෆික්ස් හෝ වෙනත් බයින්ඩින් ගම් වර්ගයක් ග්‍රෑම් 200
3. එළවළු තෙල් හෝ පොල්තෙල් මේස හැඳි 2
4. දෙහි යුෂ මේස හැන්දක්
5. වැස්ලින් හෝ සිලිකන් අඩංගු නැති ක්‍රීම් වර්ගයක් (අවශ්‍ය නම් ඉතාම ස්වල්පයක් අත්ලේ ආලේප කරගැනීම ට පමණී.
6. Non-stick සාස්පානක්
7. ලී හැන්දක්


දැන් කෙටි විරාමයකට ප්‍රධාන පාලක මැදිරිය හා සම්බන්ධ වෙමු.

"මේතන Brand Names පළ කෙරුවේ ඔබගේ පහසුව තකා පමණි. නැත්තං කියයි සාකියා සන්නාම ප්‍රවර්ධනයක් කරනවාය කියලා."

ඔව් අපි නැවතත් වැඩසටහන හා සම්බන්ධ වෙනවා.

වැස්ලින් හා ලී හැන්ද හැර අනෙක් සියලුම ද්‍රව්‍ය සාස්පානට දමාගන්න.

අඩු ගින්දරේ ලිප තබා ලී හැන්දෙන් මිශ්‍ර කරන්න.

තරමක ගනකම් වූ විට ලිපෙන් බා, (අවශ්‍ය නම්) අත්ලෙහි ක්‍රීම් ආලේප කරගෙන මෝලියක් වනතුරු හොඳින් අනන්න. (මේ වනවිට මිශ්‍රණය තරමක උණුසුම් වන බැවින් ප්‍රවේසමින් මෙය සිදු කරන්න.)

අත්ලෙහි නොඇලෙන පදමට ආ පසු ප්ලාස්ටික් කවරයක් තුලට හෝ සිදුරු රහිත පොලිතින් බෑගයකට දමා සුළං නොවදින සේ තදින් ගැටගසන්න.

පිංතූර සමඟ ම බලාගන්න පුළුවන් මේ ලින්කුව දිගේ ගිහින්:
Cold Porcelain Tutorial


මේ තියෙන්නේ සාකියා හදාපු පෝසිලේන් මෝලිය.


ඒ වගේම පාවිච්චියට නොගන්නා වෙලාවට කුඩා පිටි ගුලි පවා මේ විදියට ආවරණය කරන්න ඕනෑමයි. නැත්තන් නිර්මාණය කරන්න නොහැකි තරමට ඝන වෙනවා.

දැන් පිටි මෝලියෙන් කැබැල්ලක් කඩාගෙන රෝල් කරලා, තුනී කරලා, පොළවෙ ගහලා, පාගලා ඔය ඕනෑම ආකාරයකට තමන් කැමති ඕනම නිර්මාණයක් කරගන්න පුලුවන්.

මේ තියෙන්නෙ සාකියා දැනට කරපු නිර්මාණ.






ගූගල් බාප්පට කිවුවොතින් ඔයිට වඩා ගොඩක් අදහස් හොයාගන්න පුළුවන් වෙයි.

නැවත හමුවෙමු!

Saturday, August 15, 2015

ඔබ සිටින්නේ නිවැරදි කතාන්තරයක ද?



"ඔබ සිටින්නේ වැරදි කතාන්තරයක යැයි ඔබට හැඟෙනවා නම්, ඉවත්වෙන්න."
-මෝ විලෙම්ස්-

මසුරන් වටින කියමනක්.
ඇත්තට ම ඇතැම් වෙලාවක ඔබට ත් හිතෙන්න පුළුවන් මං ජීවත් වෙන්නෙ වැරදි කතාන්දරයක ද කියලා. ඒක හරියට හා හා හරි හාවා කතාවට ඇනකොන්ඩා කඩාපාත් වුණා වගේ අතෘප්තිකර හැඟීමක්.
* * * * * * * *

මට එක්තරා මිතුරියක් හිටියා, මීට වසර කිහිපයකට පෙර මුණගැහුනු. හඳුනාගැන්මෙදි මට ඒත්තු ගියේ ඇය සැහැල්ලුවෙන් හිතන, සාමකාමී, තරමක විහිළුකාර, ඒ වගේම කල්පනාකාරී චරිතයක් බවයි. බොහෝ වෙලාවට මම යම් කෙනෙක් ආශ්‍රයට නුසුදුසු යැයි හැඟෙන විට ඔවුන් අතේ දුරින් එහාට දුරස් කරන ගතියක් තියෙනවා. නමුත් ඇගේ ඒ ගතිගුණ මම අගය කරන ලක්ෂණ වූ නිසා බොහොම ඉක්මනින් අපි මිතුරියන් බවට පත්වුණා.

යම් කාලයකට පසු එක් අවස්ථාවක දී මට හැඟෙන්න පටන්ගත්තා ඇය මගේ මිතුරුකමින් අයුතු ප්‍රයෝජන ගන්නා බවක්. ඇතැම් විට ඈ කොන් වූ අවස්ථාවලදී, නැත්නම් කිසිවෙක් ඈ ගණනකට නොගන්න වෙලාවන් වල දී ලොව සිටින ඉතාම යහපත්, මිත්‍රශීලී දැරියක් ලෙස ඇය මා ඉදිරියේ පෙනීසිටියා. නමුත් ඇයට අවශ්‍ය පිරිස ඈ වටකොට සිටින විට ඈ මට සොයාගත නොහැකි ලෙස ප්‍රාදූර්භූත වූවා. එමෙන් ම මා ගොඩනඟාගත් යම් තත්වයක්, පිළිගැනීමක් තිබේ ද ඈ එයින් අයුතු ප්‍රයෝජන ලබාගත්තා. මට පමණක් නොව, ඈ මිතුරු වේෂයෙන් පෙනීසිටි අනෙක් පිරිසට ද ඇතැම් අවස්ථාවන්වල ලැබිය යුතු ගෞරවය ඈ තමාට ම පමණක් හිමිකරගැනීමට තරම් පහත් මානසිකත්වයකට පත්වූවා. ඇතැම් විට ඈ හීන් නූලෙන් මට පරිභව කළා. පිරිස ඉදිරියේ මා පහත් කොට කතා කළා. අවාසනාවන්ත ම කරුණ වූයේ ඇගේ සැබෑ වේෂය මා ඉදිරියේ දිස් වන විට සැලකිය යුතු කාල සීමාවක් නොදැනී ම ගත වී තිබීමයි.

අවසානයේ මා ඈ අත්හැර දමන්නට තීරණය කළා. එය එක් දිනකින්, එක් රැයකින් සිදුවූවක් නොවේ. දිනෙන් දින මතු වූ කහට පැල්ලම් එක් ව සැදුනු කිලිටි මේස රෙද්දක් ඈ මගේ සිතේ නිර්මාණය කිරීම නිසා නැවතත් නොදකින්නට ම ඒ මේස රෙද්ද වීසි කරන්නට මම තීරණය කළා. ටිකෙන් ටික මා ඈ මගේ අතේ දුරින් ඈත් කරන්නට ක්‍රියා කළා. අවසානයේ ඇයට තවදුරටත් ප්‍රයෝජන ගත් නොහැකි වන දුරකට මා ඇය ඈත් කිරීමට සමත් වූවා.

ඒ කාලවකවානුවේදී ම තිරය පිටුපසින් තවත් යමක් සිදුවෙමින් පැවතියා. පැරණි මිතුරුකම අත්හළ මට මෙතෙක් දිනක් වැඩිපුර ආශ්‍රය කිරීමට නොහැකි වූ, කෙටියෙන් කිවහොත් මා එතරම් ගණනකට නොගත් පුද්ගලයින් ආශ්‍රය කිරීමට ලැබීමෙන් මගේ මිත්‍ර සමාගම අළුත් වන්නට වුණා. එමෙන්ම පෙර මට කරදරකාර හැඟීමක් ඇතිකළ ඇතැමුන්ගේ සැඟවුණු යහපත් ගතිගුණ මට එක්වන ම පෙනෙන්නට ගත්තා.

ඊට පෙර පැවති අතෘප්තිකර හැඟීම, අත්හැර දැමූ හැඟීම දශමයෙන් දශමය නැති වී, නොපෙනී ගොස්, සැබෑවට ම ජීවත්වනවා යන හැඟීම මගේ සිතේ ඇති වන්නට වුණා. එය ඇත්තෙන් ම වචනයෙන් විස්තර කළ නොහැකි නිදහස්, ස්වාධීන හැඟීමක්.

කෙසේ වුවත් මා වාසනාවන්ත වුණා, මා ඔවුන් එතරම් ඇසුරු නොකළ ද ඔවුන්ගේ මිතුරියක් සේ පිළිගණු ලැබීමට තරම්.

උගත්, කල්පනාකාරී යන මිනුම් දඬු වලින් ඔවුන්ගෙන් සමහරෙක් ට තැනක් නොලැබුණ ද යහපත් ගුණාංග යන මිනුම් දණ්ඩේ ඉහළ ම කෙළවරක ඔවුන් රැඳී සිටියා.

යම් කාලයක් ගත වීමෙන් පසු මට වැටහී ගියා කිලිටි මේස රෙද්දකින් වුව පොඟවා පිරිසුදු කළ හැකි මුස්නාවක් නිර්මාණය කළ හැකි බව.

මම ඇයත් සමඟ වෛර බඳිමින් සිටියෙ නැහැ. ඒ වෙනුවට අවශ්‍ය අවස්ථාවන්හි දී ඇයට උපකාර පවා වුණා. ඒ වගේම පළිගැනීම්, එකට එක කිරීම් වැනි ප්‍රාථමික ක්‍රියා වලින් මා සම්පූර්ණයෙන් ම වැළකී සිටියා. නමුත් ඈත් කළ අතේ දුර කිසිදු අවස්ථාවක දී මෑත් නොකිරීමට කල්පනාකාරි වුණා. අන්තිමේදි කිසිම දෙයකදී මට ඇඟිල්ලක් දික්කරන්න බැරි තත්ත්වයට ඇය පත්වුණා.

කොටින් ම එය මට මනුෂ්‍යත්වයේ පාඩමක් ඉගැන්වූ සිද්ධියක් වුණා. මම වැරදි කතාන්තරයක, වැරදි පසුබිම් සංගීතයක් වාදනය වුණු වැරදි පරිසරයක, වැරදි මිනිසුන් සමඟ ජීවත් වී අවසානයේ ඉන් මිදීමට තීරණය කර මට ම අයත් නිවැරදි කතාන්තරයක් ගොඩනඟාගත්තා.

කලකට පසු මා ඒ ස්ථානයෙන් වෙන් වූවා. නමුත් මා අනුගමනය කළ ක්‍රියා පිළිවෙත නිසා අදටත් මට මඟතොටේ දී හෝ මුණගැසුනහොත් ඈ හා සුහද ව කතාබස් කළ හැකියි. එසේ ම, මට පසුව හමු වූ මිතුරියන් මේ අද වන තුරු ත් මගේ දුක සැප සොයා බලනවා.
* * * * * * * *

-සාකියාට අහන්න ලැබුණු සත්‍ය සිදුවීමක් හා ඇසුරින් නිර්මාණය කරන ලදී.-




හෝව් හෝව්! යන්න එපා. . . ඉවර නැතෝ!

මේ කතාව මේ විදියට නොවුණත්, මීට සමාන සිදුවීමක් ඔබටත් සිද්ධ වෙලා තියෙන්න පුළුවන්. සමහරවිට මේ දැන් එහෙම දේකට මුහුණදෙමින් ඉන්නවා වෙන්න පුළුවන්. කවමදාකවත් එහෙම දෙයක් සිද්ධ නොවුණු කෙනෙක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඔය මොන ගණයට අයිති වුණත් මෙය යම් දවසක අපි හැමෝට ම පොදුවේ මූණ දෙන්න වෙන දෙයක් .

එක ම දේ නම් එහෙම අහිතකර මිතුරුකමක් හෝ යම් සම්බන්ධකමක් (ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් මේවට කියන්නේ "Toxic Relationships" කියලා) තියෙනවා නම් හොඳම දේ තමයි ඉස්සෙල්ලා ම ඒ පුද්ගලයාට වැරැද්ද තේරුම් යවන්න පුළුවන් ද කියලා බලන එක. ඒක විවිධ ආකාරයට උත්සාහ කරලා බලන්න පුළුවන්.
  1. කෙළින් ම කියන්න, මොනවට බයවෙන්න ද?
  2. බෑ බෑ වගේ නම් ලියුමක්, නැත්නම් සටහනක් ලියලා දෙන්න.
  3. ලියුම් ලියන එක පොඩිවුන් කරන වැඩක් නම් යම් යම් ඉඟි වලින් එයාට එයා කරන්නෙ වැරැද්දක් බව ඒත්තු යවන්න.
  උදා: සිත් රිදවීමක් ඇති වුණා නම් ඒ වෙලාවෙදි ම නැත්තං සුදුසු වෙලාවක් බලලා "ඔයා ඒ වෙලාවේ කියපු මෙන්න මේ වචනයට මගේ හිත රිදුණා." කියලා කියන්න. සමහරවිට ඇත්තටම එයා ඒ බව නොදන්නවා වෙන්න පුළුවන්.

"එක් දිනයකින් නිම වූයේ නැත රෝමේ" කිවුවා වගේ එකපාරට ම ප්‍රතිඵල බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා. ටික කාලයක් මේ ක්‍රමය උත්සාහ කරලා බලන්න.

ඔය කිසිම දෙයක් හරියන්නෙ නැත්තම් පිළිගන්න වෙනවා දැන් එයා මත්තෙ නැහිලා වැඩක් නෑ කියලා. එතකොට කරන්න තියෙන්නෙ අර කලින් කිවුවා වගේ අතේ දුරිනුත් ඈතට ඈතට ඈ. . .ත ට. . . ම ඈත් කරලා දාන්න.
ඊටපස්සේ වැරදි කතාන්දරයෙන් මිදිලා නිවැරදි කතාන්දරය ඔබ ම ගොඩනඟන්න, කැමති විදියට, කැමති පසුබිම් සංගීතයක් සහ කැමති චරිත සමඟ.

අනිත් කරුණ තමයි, කිසි දවසක මිතුරෙක් හෝ ප්‍රේමවන්තයෙක් හෝ, දෙමාපියන් හෝ දරුවෙකු හෝ මත තමන්ගේ ජීවිතය ගොඩනඟන්න එපා. ඒකෙන් ඔබ ඔබට ම කරගන්නේ විශාල හානියක්. ඒ විදියට වෙනත් කෙනෙකු මත තමන්ගේ ජීවිතය රඳාපවතිනවා කියලා හිතන කෙනෙක් තමන්ගේ මානසික තත්ත්වය, හැඟීම් පාලනය කරනගන්න බැරි තත්ත්වයකට පත්වෙනවා. හැමවෙලාවක ම සිහි තබාගන්න අවශ්‍ය දේ නම් තමන්ගේ කේන්තිය, දුක හෝ සතුට සම්පූර්ණයෙන් ම රඳාපවතින්නේ තමන්ගේ අතේ බව. තවත් කෙනෙකුගේ බලපෑම මත ඔබේ මානසිකත්වය හා හැසිරීම තීරණය වනවා නම් එයින් කියැවෙන්නේ ඔබට ඔබ පිළිබඳවවත් වගකීමක් නැති බව ම තමයි.

ආයේ කිසිම කතාවක් නෑ ඕං!

තවත් දෙයක්. . . උඩ තියෙන කතාවෙ ඉන්න මිතුරිය වගේ ඔබත් යම් කෙනෙකුට හිතාමතා හෝ නොහිතා ම සිත් තැවුලක් දෙන කෙනෙක් ද කියලා මතක් කරලා බලන්න. එහෙම නම් දැන්ම ම ඒ දෙය තේරුම් අරගෙන වෙනස් වෙන්නට උත්සාහ කරන්න. හිතන්න . . . ඔබට කවුරුන් හරි සිත් තැවුලක් දෙනකොට දැනෙන වේදනාව මනුෂ්‍යයෙක් හැටියට ඔබ තව කෙනෙකුට දෙන්නෙ කොහොමද?

ඒ වගේ ම තමන් ගේ සේවා ස්ථානයේ හෝ පාසලේ හෝ ඕනෑම තැනක ඉන්න සියළුදෙනා සමඟ ම සුහද ව වැඩකරන්න. "එයා මට වැඩක් නෑ, මෙයා මට වැඩක් නෑ" කියලා ඔබ අද හිතුවත්, යම් දවසක ඔය හැමකෙනෙකු ම අවශ්‍ය වෙන අවස්ථාවක් එන්න පුළුවන් බවත් හොඳින් ම මතක තියාගන්න.


ඉතින් නැවත වරක් සැළකිල්ලෙන් වටපිට බලන්න. ඔබ ජීවත් වෙන්නෙ නිවැරදි කතාන්තරයක ද?



ප.ලි. : බස්සි අක්කගේ මෙන්න මේ පෝටුව දැකලා තමයි සාකියාට මෙහෙම එකක් ලියන්න හිතුනේ.

Thursday, August 13, 2015

දේදුන්න





පිළිකන්නේ තාප්ප ගැටියට හේත්තු වී මම අහස දෙස බලා සිටිමි. සැඳෑ හිරු මනරම් රත්‍රන් පැහැයක් මුළු අහස් තලය පුරා තවරමින් සිටියි. ඒ පැහැය පසුබිම් කරගනිමින් සැරිසරන සරුංගල් රාශිය දෙස මම බලාසිටිමි. කොළ, කහ, රෝස, නිල් පැහැ සරුංගල් විටෙක කරනම් ගසමින්, විටෙක අසලින් පාවී එන වළාකුලක ගෑවී නොගෑවී, විටෙක හමා එන මඳ පවනත් සමඟ තාලයකට නැලැවෙමින් අහස සිසාරා විවිධාකාර වූ රංගනයන්හි නිරත වෙයි. ඒ අතරින් දඟර ගැසෙමින් අතරින් පතර දුව පනින අඳුරු පැහැ නාගයෙකු වන් සරුංගලයක් ද මට පෙනෙයි.

ඒ සියල්ලට ඉහලින් ලයාන්විත අයුරකින් පාවෙමින් සිටින එක් සරුංගලයක් අන් සියල්ල පරදා මගේ නෙත් මෙන් ම සිත ද පැහැරගෙන ඇත.
එය සියලු පැහැයන් එක් ව සදන ලද දේදුන්නක් වැනි විචිත්‍රවත් සරුංගලයකි.
සියලු වර්ණ එකට කැටිව, බැඳී එක වර්ණයක් නිර්මාණය කලාක් මෙන් දිස් වන ඒ සරුංගලයේ එල්ලී මම කාල තරණය කළෙමි.
* * * * * * * *

"ඔය දෙන්නා ඔහොම ඉන්න, මම ගිහින් සල්ලි අරන් එනකං." සඳූ අක්කා එසේ කියා කඩය අසලින් ඈත් මෑත් වන්නට සැරසුණි.

"එපා එපා! අම්මලා කිවුවා දුර යන්න එපා කියලා. අපි මේකෙන් සරුංගලේ අරන් යමු."
යන්තම් අවුරුදු පහක් පමණ වූ මා ඈ වලක්වමින් කීවේ සියුම් බියකිනි.

"ඒව කැතයි මෝඩියේ!"
ඒ භානු අයියා ය. මුන් දෙන්නා අහිංසක මා කියූ දෙය කනකට ගන්නා පාටක් නොපෙනිණි.

කුමක් කරන්නට ද? භානු අයියා සමඟ මා කඩ පිලට වී සඳූ අක්කා එනතුරු පාරේ එහා මෙහා යන වාහන ගණන් කළෙමි.

"එකා. . .යි දෙකා. . .යි තුනා. . .යි හතර- අන්න සඳූ අක්ක එනෝ!"
මම ගණන් කිරීම පසෙක තබා පාරට පනින්න තැනුවෙමි.

"මෝඩියෙ!"
භානු අයියා මට ටොක්කක් ඇන සඳූ අක්කා පාර පනින තුරු මගේ කනෙන් අල්ලාගෙන සිටියේය.

"රුපියල් විසිදෙකක් ගත්තා. ඇතිවෙයි නේ?"
සඳූ අක්ක ඇසුවාය.

"ඔව් ඔව්. ඇතිවෙයි..."
මම හිස වනා පිළිතුරු දුන්නෙමි. ඉන්පසු මට වඩා අඩියක් පමණ උස් ඔවුන් දෙස හිස කරකවා බැලීමි. කිසිවෙකුට මා කියූ දෙය ඇසුණු බවක් නොපෙනිණි.

"ඇතිවෙයි මං හිතන්නෙ. මදි වුණොත් ආයේ ගිහින් ගමු."
භානු අයියා කියමින් සිටියි. සඳූ අක්කා ද එයට එකඟ වෙයි.

"මාව ගනන් ගන්නෙ නෑ!!!"
මම කෑගසා කීවෙමි.

"හා හා චූටි දූ අපි ඔයාට ඉතුරු සල්ලි වලින් ටොෆි අරන් දෙන්නං."

ඉන්පසු ඔවුන් මගේ අත් දෙකෙන් අල්ලා මා මැදි කරගෙන මහ මිනිසුන් මෙන් බිය සැක නැතිව පාර දිගේ ඇවිද යන්නට විය.

කිලෝමීටර භාගයක් පමණ දුරින් පිහිටි කඩයකින් අප සරුංගලයක් මිල දී ගත්තෙමු. එය තොරාගත්තේ මා ය. විවිධ වර්ණ රාශියක් එකට එක් කර සැදුණු එය එහි තිබූ අන් සියලු සරුංගල පරදා මා සිත් ගත්තේය.

"දෙදුන්නක් වගෙයි."
අපි තිදෙනා ම ඒ දෙස බලා සිටියෙමු. මඟදිගට එය වර්ණනා කරමින් ද යන එන්නවුන් හට පෙනෙන සේ එහාටත් මෙහාටත් වනමින් ද ආපසු නිවසට පැමිණියෙමු.

නඩයේ ඉතිරි පස්දෙනා අප එනතුරු මඟ බලමින් ගේට්ටුව අසල රවුම් ගසමින් සිටියහ.

"හහ්. . . ඇයි මෙච්චර පරක්කු වුනේ? කොච්චර වෙලා බලන් හිටියද. . ."
අමා අක්කා අපි තිදෙනාටම හොඳ හැටි ඔරවා ඊටපසු මා අත තිබූ සරුංගලයේ හැඩ බලන්නට විය.

"ෂා ලස්සනයි!"
අමා අක්කාගේ මුහුණේ සිනහවක් පැතිරිණි.

"දේදුන්නක්! දේදුන්නක්!"
කුඩා චානි හා විරිඳු සරුංගලය අල්ලන්නට උඩපැන්නහ.

"අල්ලන්න එපා ඕක ඉරෙයි!"
චමිඳු අයියා කුඩාවුන්ට තරවටු කළේය.

එතෙක් වේලා නිශ්ශබ්දව සිටි කේෂණ අයියා "යමු දැ"යි ඇසුවේය. අපි කන්ද උඩහට් ගොස් එතැනින් නැවත පහළට බැස වෙල් යායට ගොස් දේදුණු වර්ණ සරුංගලය මුදා හැරියෙමු. එය පිනුම් ගසමින්, උඩ පනිමින් ගොස් අවසානයේ තඹ පැහැ සැඳෑ අහසේ ඉහළට ම නැඟ අවට පාවෙමින් සිටි අන් සියලු සරුංගල් පරදවා රජ වනු අප බලා සිටියෙමු. අවට සරුංගල් හරිමින් සිටි ළමුන් අපේ දේදුන්න දෙස නෙත් දල්වා බලා සිටිනු මා නෙත් කොණින් දුටුවෙමි.

"දේදුන්න පායලා."
මම සිනහ වුණෙමි.

දේදුන්නේ වල්ගයේ එල්ලී අප ඈතට පාවී ගියෙමු. වළාකුළු පසු කර කඳු වැටි වලට ඉහලින් අපි ගමන් කළෙමු. නමුත් ඇඟ හීගඩු නංවන හීතලක් සමඟ පැමිණි සැඩ කුණාටුවකට හසු වූ දේදුන්න කැඩී බිඳී දියවී ගියේය.

වල්ගයේ එල්ලී සිටි අප වීසි වී ගොස් මහපොළොවේ තැන් තැන් වල බිම පතිත වූයෙමු.

* * * * * * * *

දීර්ඝ කාලයකට පසු මා ඔවුන් ඇමතුවේ සුහද පිළිසඳරකට එක්වීමටයි.

"වැඩ වැඩ නංගි වැඩ"

"ආපෝ. . . ඒකා එනව නං මට එන්න බෑ. තරහ වෙන්න එපා."

"පුළුවන් වෙයි ද දන්නෙ නෑ."

"එන්නම්. ඒක නෙවෙයි දැන් අර අයියා හෝම් එකේ හොඳින් ඉන්නව ද? ඔළුවෙ අමාරුව හොඳයි ද?"
* * * * * * * *

රත්‍රන් පැහැ අහසට කෙමෙන් දම් ගෙඩියක පැහැය කාන්දු වෙයි. මම අවසන් වරට දේදුනු සරුංගලය දෙස බැලීමි.

නූල කැඩුණු දේදුන්න ඈතට පාවී යයි.

එහි වල්ගයේ එල්ලුණු ළමුන් රංචුවක් ඒ ත් සමඟ ම ඇදී යනු මා යාන්තමට දුටුවෙමි.

Wednesday, August 12, 2015

විවෘතයි!!!


අපේ ගෙදර ඉන්නවනේ හාදයෙක් ගොන්පීතර කියලා. ඉතින් පහුගිය දවසක ඔය හාදයා කෙඳිරි ගගා ඉඳලා බැරිම තැන ඉහින් කනින් පොරවලා ඉස්පිටිතාලේ ගිහින් නතර කළා. ඕන්න අද ගෙදර එක්කන් ආපු හැටියෙම හුස්මක් ගන්නවත් ඉඩක් නොදී පෝස්ටුවක් කොටාගෙන කොටාගෙන ගියා.

ඔන්න දැන් හරි නේ? වැරැද්ද මගේ නෙවෙයි. ගොන්පීතරේගෙ ම තමයි.

හනේ අප්පච්චියේ! බැලින්නං මාසෙකින් අකුරක්වත් ලියලා නෑ නෙව. ලේසි නෑ.

ඕක තමයි සමහරු "දෙපන්හිඳ ලිවිල්ල නැවැත්තුව ද?" අහලා පණිවුඩ එවලා තිබුණේ. එහෙම හොයලා බැලුවට පිං හොඳේ.
කිවුවට මොකද පෝස්ටුවක් දාගන්න බැරුව සාකියාටත් නිකන් පාළුයි පාළුයි වගේ.

සාකියාගෙ ගොන්පීතරයා ලෙඩ වුණ අතරෙම අනේමන්දාටත් හරියට කරදර මේ දවස් වල. අනේමන්දාගෙ තාත්තා හදිසි අනතුරකට මුහුණ දුන්නා නේ. ඉතින් පෝස්ටු දාන එක අතපහු වුණාට සමාව භාජනේකට දාන්ඩ බැරි නං බෝතලේකට, කුප්පියකට, පොල්කට්ටකට හරි කමක් නෑ දාගන්නවා හොඳයි.

කොටාගෙන කොටාගෙන ගියා කිවුවට මොකද ලියන්න පටන්ගත්ත වෙලාවට මේක දාගන්න බැරි වුණා නේ. මොනවා කරන්න ද. . .

හෙට අලුතින් ම පෝස්ටුවක් දාන පොරොන්දුව පිට සාකියා දැන් නිදිමරගාතෙ පිටවෙලා යනවා.

සුබ රැයක්!

Thursday, July 2, 2015

දේදුන්නට ගල් ගැසීම හෙවත් අනවබෝධය

පෝස්‍ටු දමන්නට කොහොමටත් කම්මැලි අනේමන්දා හිටියේ මේ ගැන ලියන්නට නොවේ ය.ඒත් ඊයේ දු‍ටු blog අඩවියක් නිසා මේ සම්බන්ධව යමක් ලිවිය යුතු බව හැඟුණි.

මීට අවුරුදු කීපයකට උඩ දී සමලිංගිකයන් ගැන අනේමන්දා දැරූ ආකල්පය "අනේ අපොයි" යන්නයි.ඔවුන් සොබාදහමට පටහැනි ජීවී කොට්ඨාසයක් ලෙස සිතූ ඇය ඔවුන්ව පිළිකෙව් කළා ය.ඔය අතරේ දිනක් ඇයට අපූරු පොතක් කියවන්නට ලැබිණි.
පොතේ නම "ගැහැණු පිරිමින්ට වඩා මේ තරම් වෙනස් ඇයි".පරිවර්තනයක් වූ මේ පොතේ මුල් කෘතිය Allan and Barbara Pease යුවළ ලියූ  Why Men Don't Listen & Women Can't Read Maps: How We're Different and what to Do about it(1998) ලෝ පතළ මනෝවිද්‍යාත්මක ග්‍රන්ථයයි.
ගැහැණු සහ පිරිමි මොළවල වෙනස්කම් බොහොම තාර්කිකව සහ විද්‍යාත්මකව විග්‍රහ කොට තිබූ එහි එක් පරිච්ඡේදයක් වෙන් වුණේ සමලිංගිකත්වය ගැන විස්තර කරන්නයි.
සමලිංගිකයන්ගේ ලිංගික අනන්‍යතාවය බොහෝ විට ඔවුන්ට කලල අවධියේ දී ලැබෙන දෙයක් බවත්  ඇත්ත වශයෙන්ම එය ඔවුන්ගේ ‍තෝරාගැනීමක් නොව ඉබේ ලැබෙන්නක් බවත් එහි සඳහන් වුණා.

"මෙය කියවන පාඨක ඔබ විරුද්ධ ලිංගිකයන්ට ආකර්ෂණය වන්නෙකු වීමේ සම්භාවිතාව 90%කි. මඳක් හිතන්න ඔබට ඔබේ ම වර්ගයේ අයෙකු ගැන ලිංගික හැඟීම් ඇති කර ගැනීම කොතරම් අපහසු ද කියා?
එලෙසම සමලිංගිකයන්ට ද සැබෑවට නොපවතින හැඟීම් ඇති කර ගත නොහැක.
හිතන්න,බොහෝ අය ප්‍රකාශ කරන පරිදි එය ‍තෝරාගැනීමක් වූවා නම් කිසිම බුද්ධිමත් පුද්ගලයෙකු විසින් තමාව විවේචනයට,ගර්හාවට ලක්වන,සමාජය විසින් අසාධාරණ පූර්ව නිගමනවලට එළඹ ඇති ජීවන පෙවෙතක් ‍තෝරාගනියි ද?
වගකිය යුත්තේ හෝර්මෝනයි,මානව තේරීම් නොවේ." 
 ඉහත දැක්වූවේ එම පොතෙන් උපුටාගත් කොටසක පරිවර්තනයයි.

එය කියැවූ අනේමන්දාට තමන් මේතාක් කල් වැරදි අවබෝධයකින් හුන් බව පසක් වුණා.

පොතෙහි pdf පිටපත පහත link මගින් කියවිය හැකියි.
Why Men Don't Listen & Women Can't Read Maps  (පි‍ටු 204-215)   

 පහුගිය දිනවල මුහුණු පොතේ සාමාජිකයන් දේදුණු පාටින් profile pictures වර්ණ ගන්වාගෙන ඉන්නවා කවුරුත් දකින්න ඇති.ඒ ඇයි කියලා සමහරු හරිහැටි දන්නේ නැතුවත් ඇති.
Jordan L. Schoen විසින් පළ කළ පහත ප්‍රකාශය ඔබට හේතුව පැහැදිලි කොට දෙයි.

"මෙය ලියන මම Straight ය. මෙහි ඇති Straight යන්නෙහි අර්ථය නම් මම මට ප්‍රතිවිරුද්ධ ලිංගික පාර්ශවය වන කාන්තාවන් සමග පමණක් කායික සම්බන්ධතා පවත්වන බවයි. නමුත් මා විශ්වාස කරන ආකාරයට ආදාරයට ස්ත්‍රී/පුරුෂ භාවයක් නොමැත. මන්ද ආදරය යනු ආදරය නිසාවෙනි.
ඔබ Straight වුවත් Homo Sexual (සම ලිංගික) වුවත් Bi Sexual (ද්වී ලිංගික) වුවත් ආදරය ආදරයම වන අතර කිසිදු වෙනසක් සිදු නොවේ.ඔබ ආදරය කල යුත්තේ කාටද යන තීරණය ගැනීම ඹබගේ අයිතියකි. තමන්ගේ ලිංගික පාර්ශවයට අයත් අයෙක් සමග සම්බන්ධතා පැවැත්වීම නරක වැඩක් වත් අසික්කිත වැඩක් වත් ලැජ්ජා විය යුතු දෙයක් වත් නොවේ. එසේ පවසන්නේ මෝඩ මිනිසුන්ය. කවුරුන් සමග ජීවත් වනවාද යන්න තීරණය කල යුත්තේ තමන්ය."




Celebrate Pride App එකේ තිබෙන දේදුනු පැහැති කොඩිය හදුන්වනු ලබන්නේ LGBT(Lesbian,Gay,Bi Sexual, Transgender) Pride Flag ලෙසයි.මෙහි තිබෙන වර්ණ LGBT සමාජයේ විවිධත්වය පෙන්වීමට යොදා තිබේ.එසේම මෙය ලොව පුරාම භාවිතා වන්නකි.

Celebrate Pride App එක බිහිවන්නේ LGBT Pride මාසය සැමරීමට වුවද ඇමරිකාවේ අධිකරණය මෙම සමාජ කණ්ඩායම් අතර විවාහ වීම නීති ගත කිරීමත් සමග ඉන් පැය කිහිපයකට පසු මෙය මුදා හැරුනි. ඒ අනුව facebook වෙබ් අඩවියේ සිටින ඕනෑම අයෙකුට දේදුනු පැහැය තම
Profile picture එකට එක් කර ගනිමින් තමන් ද එම විවාහ වලට සහයෝගය දක්වන අයෙක් බව පෙන්වීමට ඉඩ ලැබුණි.තේරුම් ගත යුතු වැදගත් කරුණ නම් කිසියම් සමාජයකට සහයෝගය දැක්වීමෙන් එම සමාජයේ කොටසක් නොවන බවයි.


Transgender නමින් හඳුන්වන තමන්ගේ පාලනයෙන් තොරව ලිංගිකත්වය වෙනස්වීමේ නොවැළැක්විය හැකි තත්ත්වය නිසා ලාංකීය සමාජයේ මිනිසෙකුට මුහුණ දීමට වන ඛේදනීය සිදුවීම් පිළිබඳව පහත ලින්කුව මගින් වැඩිදුරටත් කියැවිය හැකියි.

On Being Transgender in Sri Lanka
 
යමෙක් වෙනස් පුද්ගලයකු වූ පමණින් සමාජ විරෝධියකු ලෙස හංවඩු ගැසීම මනුෂ්‍යත්වය නොවෙයි.

කළ යුත්තේ සමලිංගිකයන් හෝ ද්විලිංගිකයන් සමාජයෙන් කොන් කිරීම නොව ඔවුන්ටත් සමාජයට වැඩදායී යහපත් පුරවැසියන් ලෙස කටයුතු කිරීමට සහයෝගය ලබාදීමයි.

        

Wednesday, July 1, 2015

අපසරණය (Diverged)

ඈ විවෘත කළ ලාච්චුව පතුල දිහා බලාන උන්නා.එතැන තිබුණු බව කොහොමටවත් මතක නොතිබුණු ඒ සිතුවම,දැන් දූවිලි වැකුණු,පාට බොඳ වෙන්න ආසන්න වුණු චිත්‍රයේ හිටියේ ගෑණු ළමයෙක්.කරලකට එකතු කර පිළිවෙලක් කරන්න හැදූ කොන්ඩෙ දෙසවනට මෙපිටින් අවුල් වෙච්ච,ලෝකෙ මොනව උනත් තමන්ට වගක් නොමැති බව හැඟවෙන බැල්මක්,බොහොමත්ම කලාතුරකින් කෙනෙකුගේ මුහුණෙ ඇඳෙන බැල්මක් දරාගෙන ඈ හිටියා,පාලමකට ඉහළින් දියපාර දිහා බලාගෙන.
                                               * * * * * * * *
පාලම උඩ වාඩිවෙලා දෙපා වතුර දිහාට දිගුකරන් රටකජු කෑවා,ඔවුන් දෙන්නා.
ඇයි නැවැත්තුවේ?කියන්න..
ඊට පස්සේ මොකද උනේ?
කතාව ටිකක් සංකීර්ණයි.මං පස්සේ කියන්නම්,හෙට කියන්නම්.. ඈ කිවුවේ රටකජු පොතු අහුරක් ගුලි කරගත්ත අත හුළඟ දිහාට දිගු කරලා දිග අරින ගමන්.එකතැන වට භාගයක් කැරකුණු ලා රතු දුඹුරු පොතු කැබලි පා වෙලා  ගියේ මෙවන්‍යාගේ සුසුම් පොදත් එක්ක මුහු වෙලා.
ඒ බව නොදැක්ක සරිත් යාන්තමට රවලා ගඟ දිහා බැලුවේ "නෑ නෑ ඕන නෑ.හෙට කියන්න ඕනෙත් නෑ,පස්සේ කියන්න ඕනෙත් නෑ.''යි කියමින්.
"අපෝ හරි හරි කියන්නම්." ආයෙමත් ඇයගේ මුහුණට අඳුරක් කාන්දු වුණේ ගං දියට ඉහලින් ඉර මුවා කරගෙන උණුහුමින් තොර කළු වළාකුලක් පාවුණ විලාසෙන්.
"ඒක හරිගියේ නැහැ.
මං ඒ කාලේ හිතුවේ විභාගෙ ගැන.
මං එයාට කිව්වා ඒක.එයා කිව්වා කමක් නෑ විභාගේ ඉවරවෙනකන් ඉමු,මේක කල් දාමු කියලා."
"හ්ම්ම්.."
"ඒත් මම,දැනගෙන හිටියේ නැහැ එහෙම දිගට යන්න බැරි බව...
ටික කාලෙකින් එයා කතා කරන එක අඩු වුණා.පස්සේ මං කිව්වා මේක නවත්තලා දාමු කියලා"
"අමුතු කතාවක්" සරිත් තමන්ට හිතුණු දේ නොවලහා කිව්වා.මේ කාරණේ සම්බන්ධව සමාන්තර සිදුවීම් දාමයකට මුහුණ පා හිටි ඔහු වැඩි ආයාසයකින් තොර ව ඇගේ කථාන්තරය තේරුම් ගත්තා.
"ඉතින් ආයේ කතා කළේ නැද්ද?" ඔහු එහෙම ඇහුවේ හූමිටි තියන්නත් එක්කයි.
"කතා කළා.විභාගෙන් පස්සේ." මෙවන්‍යා කිව්වේ ආයෙමත් ඈත බලාගෙන.
"එයා ද ඔයා ද?"
"එයා"
"ඉතින් එයා කතා කළා නම් ආයේ පටන් ගන්න තිබුණනේ."
 "පටන් ගත්තා..."
ඇයගේ ස්වරය මඳක් උදාසීනයි,නොරුස්නාසුලුයි.
"ඒක හරිගියේ නැහැ."තෙවැනි වතාවටත් කිවු ඒ වාක්‍ය ඛන්ඩයේ තේරුම කුමක්දැයි වටහාගන්න තැත් කළ සරිත්ට ඒ සමග ම අවබෝධ වුණේ තමන් ඇගේ හදවතේ ස්පර්ශ නොකළ යුතු සීමාව අතික්‍රමණය කිරීමට ළඟා වෙන බවයි.
"ඔයාට තේරෙන්නෙ නැතුව ඇති.ඒක විකාරයක් උනා.ඇයි ඔයා ඇහුවේ මේවා.ඕකනේ මම කියන්න කැමති නැත්තේ."
"හරි හරි.ඒ කතා ඇති." ඔහු කටහඬ මඳක් මුදු කොට කිව්වා.
"අද අපේ බලු පැටියට වැක්සින් එක දෙන්න එක්ක ගියා" ඒ සැහැල්ලු ස්වරය ඇහුණ මෙවන්‍යාට දැනුනේ  හිරු තාපයෙන් තැවුණු ගං ඉවුර එක්වරම මඳක් සිහිල් වුණා වගෙයි,ඇත්තටම හුළඟක් නොහැමුවත්.
මොහොතකින් සිනා කවට බසින් අවට වාතලය සංතෘප්ත වුණා.
                                                        * * * * *
මෙවන්‍යා හොඳින් ම අවබෝධ කරගෙනයි හිටියේ,සරිත් තමන්ට නොගැලපෙන බව.හරියටම කිව්වොත් තමන් දෙන්නා ගැලපෙන යුවළක් නොවන බව.දෙන්නටම පොදු විනෝදාංශ,අනාගත සැලසුම්,සිහින රැකියා හෝ සංගීත රටා තිබුණේ නොගිනිය හැකි සංඛ්‍යාවක්.ඒකටම එකතු වෙන්න ඔහුට වඩා ඈ මාස කීපයකින් වයසින් වැඩියි.
දකින කෙනෙක් කියයි හරියටම කැපෙන ජෝඩුවක් කියලා.මෙවන්‍යාගේ හුරුබුහුටි හිනාවට එක් වුණ සරිත්ගේ තැන්පත් මන්දහාසය ඕන පරිසරයක් ආලෝකමත් කළා.

ඒත් සරිත් තමන්ගේ මූල පද්ධතිය පොළොවේ එක් තැනක රඳවන්න නෙවෙයි කැමති වුණේ."අඩවි වන නිලධාරියෙක්" ඒ තමයි ඔහුගේ හීනය,බලාපොරොත්තුව.
නිවාඩුවක් ලැබුණු හැටියේ යාළුවො කීපදෙනෙක් එක්ක සිංහරාජෙ,යාල,හෝර්ටන් තැන්න,කන්නෙලිය කැළේ බලන්න යෑම තරම් සතුටක් ඔහුට තවත් තිබුණෙ නෑ.අගනුවර ආසන්නයේ සැප පහසුවෙන් ජීවත් වෙන්න ගෙයක් තිබිය දී,හොඳ වේතනයක් ලැබෙන සමාජය අගය කරන රැකියාවකට යන්න සියළු සුදුසුකම් තිබිය දී ඔහුට කර්කශ රැකියාවක් තෝරාගන්න හිතක් ඇතිවීම ගැන මෙවන්‍යාට තිබුණෙ කෝපයක්,එක්තරා දුරකට සාධාරණ කෝපයක්.ඇයට නාගරික පරිසරයේ ගැඹුරට විහිදුණු තමන්ගේ මුදුන් මූලය ගළවා ගන්න හැකියාවක් තිබුණේ නැහැ.ස්වභාවික පරිසරයට ඇයත් ආස කළා.ඒත් සාම්ප්‍රදායික පවුල් පසුබිමක හැදී වැඩුණු ඇයට තමන් වික්‍රමාන්විත අනාගත දිවියක් පිළිබඳ සිහින මැවීම ප්‍රායෝගික නොවන බැව් වැටහුණා.

 ඒ හින්දම මෙවන්‍යා බය වුණා;දවසක සරිත් මිතුරු බැම්මෙන් ඔබ්බට යන්න සූදානම් වුණොත් දෙන්න ඕනැ පිළිතුර ඈ කලින්ම සකසගෙන හිටියත්,එය අසුන්දර බව ඇයට වැටහුණා.
වෙලාවකට ඇයට හිතුණා සරිත් ද තමන් ඉන්න මානසික වාතාවරණයෙ ම දෝලනය වෙනව ද කියලත්.පහු කාලෙක,හුඟක් පහුකලෙක ඒ සිතිවිල්ල නිවැරදි බව ඇය දුටුවා.
                                                            * * * * *
තවත් දවසක් පාලම දෙපැත්තෙන් ඔවුන් දෙන්නා මතු වුණා.අනෙක් යහළුවන් එන තෙක් හැමදාම වගේ කතාබහ කරන්න කාල වෙලාව තිබුණා,ඕනැ තරම්.
සරිත්ගේ අතේ එදා වෙනදා නොදුටු දෙයක් ඇය දුටුවා.
"කැමරාවක්"
"මේක ප්‍රොෆෙෂනල් එකක් නේද?
කොහෙන්ද? ඔයා කෝස් එකක්වත් කරනව ද?" ප්‍රශ්න වැළ මෙවන්‍යාගෙන්.
"හම්බුණ එකක්.තාම පුරුදු වෙනවා."
සරිත් කිව්වේ පුරුදු සැහැල්ලු හිනාවෙන්.
"අනේ මටත් කියල දෙන්නකෝ" කාලෙකට ඉහත දී ඡායාරූප ශිල්පිනී සිහිනයක ගැලී උන්න මෙවන්‍යා උඩ පැන්නේ නැතුව විතරයි.
පෑ බාගයකට වඩා දිය දහරා,ගහ කොළ කුඩා අංකිත තැටියක ගබඩා වුණා.ඒ අතරේ මදක් වෙහෙස නිවමින් හුන් මෙවන්‍යාගේ නිශ්චල සේයාරුවක් කැමරාව තුළට ඇතුළු කරගන්න සරිත්ට හැකියාව ලැබුණු බවක් ඇය දැනගෙන හිටියේ නෑ.
                                                             * * * * *
කාලය,පුරුදු පරිදි තම අනවරත චාරිකාවේ යාත්‍රා කළා.
වෙන්ව යන්නට නියම දිනය එළැඹෙනා බව පසක් වූ සරිත්හට තම මතක මාත්‍රය මෙවන්‍යාගේ සංතානය තුළ තිර ලෙස සනිටුහන් කිරීමේ බලවත් වූවමනාවක් හටගත්තා.
ඔහු කලෙකින් නෑල්ලූ සිතුවම් පුවරුවේ දුහුවිලි පිස දැමුවා.
                                                              * * * * *
"කවදාවත් හිතිලා නැද්ද ජීවිතේ වෙනස් පැත්තකට හරවන්න?" සරිත් ඒ ප්‍රශ්නය අහන වෙලාවෙ වෙනද තියෙන සැහැල්ලුව ඔහුගේ මුහුණෙ දකින්න තිබුණෙ නැහැ.
"ඇඩ්වෙන්චරස් වෙන්න??"
"හිතුණා,ඉස්සර.ඒක හරියන දෙයක් නෙවෙයි."මෙවන්‍යා කියාගෙන ගියේ දුක්මුසු මඳ සිනාවක් එක්ක.
"මට මේ හුරු වෙච්ච ජීවිතේ වෙනස් කරන්න බෑ.
ආසයි,ඒත් බෑ.ගෑණු ළමයෙක්ට එහෙම කරන එක ලේසි දෙයක් නෙවෙයි.
අනික මට ඕන ළමයි හදන්න,එයාලව ස්කෝලේ එක්ක යන්න,හස්බන්ඩ් ගෙදර එනකොට රසට කෑම උයල දෙන්න.
මදුරුවො තල තල ෆෝන් කෝල් එකක් ගන්න සිග්නල් නැති පළාතක මට වැඩි කලක් ඉන්න පුළුවන් වෙන්නේ නැහැ.ඒක මම දන්නවා."
"අවුරුදු විසිපහෙන් මැරි කරලා ඔය ඔක්කොම කරලා ඉවර වෙලා හැට වෙද්දී මුනුබුරෝ බලාගන්න?"
සරිත් ඇහුවා.හිනහවක් තිබුණත් බලාපොරොත්තුක් කඩවීමෙන් වත හරහා ඇඳුණු ශෝකී රේඛාව මෙවන්‍යාගේ තීක්ෂණ ඇහින් හංගන්න ඔහුට පුළුවන් කමක් තිබුණෙ  නෑ.
මේ පිළිතුර මෙලෙස ඇහෙන බව කල්තියා දැන උන්නත් යම් ප්‍රාතිහාර්යයකින් ඈ වෙනස් උත්තරයක් දේ යැයි ඔහුගේ හදවතේ එක් පාර්ශවයක් ඇහෙන නෑහෙන ස්වරයෙන් මුමුණමින් හිටියා.නමුත් අවසානයේ දී ඒ නිශ්චිත අර්ථකථනයක් නොමැති මිතුදමේ අවසන් අදියරට ඔවුන් එළඹ උන්නා.
ගං ඉවුරේ ගහක් පාමුළ තිබුණු බෑගයෙන් සරිත් යමක් පිටතට ගත්තා.දුඹුරු පැහැ කඩදාසි කවරයක්;ඔහු එය මෙවන්‍යා වෙත දිගු කළා.
ඈ එය විවෘත කළේ කුතුහලයෙන්.
පැන්සල් තුඩින් නිමැවුණු තමන්ගේ ආලෙඛ්‍ය සිතුවම දුටු ඇයට සංවේදනා දහස් ගණනක් තමා වට කර සිර කරගන්නා බවක් එක් තත්ත්පරය දී  හැඟී ගියා.
                                                  * * * * * * * *
"අම්මා... මගේ පාට පැන්සල් පෙට්ටිය හොයා ගත්ත ද?"
ළදැරිගේ හඬින් තිගැස්සුනු මෙවන්‍යා පියවි ලොවට එළඹුණා.
"ඔව් පුතා.මේක අරන් ගිහින් චිත්‍රයක් අඳින්නකෝ.අම්මා ඉක්මනට  එන්නම්..."යි කී ඇය යළිත් වරක් එදෙස නොබලාම ලාච්චුව වසා අගුළු දැමුවා.
කාලය ඉගිළ තිබුණා,එදා අවසන් වරට සරිත් මුණ ගැසීමෙන් පසු,ඔහු තම පළමු පත්වීමට විල්පත්තු වනයට පියනැගීමෙන් පසු.
ස්වභාව ධර්මයට අනුගතව මෙවන්‍යාට යහපත් ස්වාමි පුරුෂයෙක් ලැබී තිබුණා,අමුතු විශේෂත්වයක් නැති බැංකු නිලධාරියෙක්.
නැගී සිටි මෙවන්‍යා තම පරිගණකය පණ ගැන්වූවා.
ඈ යොමු වුණේ මාස කීපයකට වරක් නොවරදවා ලැබෙන විද්‍යුත් ලිපියක් වෙත.
ඒ අන්තිමට සරිත්ගෙන් ලැබුණු ලිපිය.
කෙටියෙන් කිව්වොත් සේයාරුව.
ඉන්දියාවේ එක් කෙලවරක,මෙවන්‍යා නම නොදන්න පෙදෙසක වන උයනේ දොරටුව අභියස ඔහු උන්නා,බෙංගාලි ව්‍යාඝ්‍රයකු සමග;පුරුදු සැහැල්ලු සිනහව මුවග රඳවාගෙන.
මඳ වෙලාවක් එදෙස බලා හිඳි ඇය පරිගණකය වසා දමා නැගී මුළුතැන්ගෙයට පියමැන්නා.
සවස කාර්යාලයේ වැඩ නිමවී නිවෙසට එන තම සැමියාට තේ හදන්න ඇය වතුර කේතලය ලිප මත තබා බලා සිටියා.
මුදු ගිනි දැල් වෙත යොමු වූ ඇගේ වතේ සැහැල්ලු මඳහසක් රැඳී තිබුණා.



Saturday, June 27, 2015

කවියක් ය ජීවිතය . . .




කවියක් ය ජීවිතය . . .

ලා හිරු එළිය අතරින්
වන මල් සිනාසෙන උදෑසන
කිරි කළයක සුද ගත් නැවුම් සිතිවිල්ලෙන්
මුතු කැට අකුරින් ලියැවුණ

ගිනිගහන මද්දහනේ
තුරු සෙවනක
පාළු බංකුවකට වී
අකුරු කළ

මැදියම් රැයේ අදිසියෙන් ඇහැ ඇර
මේස ලාම්පුව අසල සිට
නිදිමතින් කැටයම් වුණ

සිනාසෙන විට සොම්නසින්
කලබලෙන් ඇදවුණ

සීරුවට ගලන කඳුළු වැල් අතරින්
බොඳ වුණු පිටුවක මතුවුණ

ඇතැමුන්ට වැටහෙන
ඇතැමුන්ට නොවැටහෙන
තවෙකෙකුට නීරස
තවත් කෙනෙකුට රස

වැඩි කහට
වැඩි සීනි
කිරි තේ කෝප්පයක්.

Tuesday, June 23, 2015

මිහි මවගෙන් ලියමනක්


මේ කවියත් සාකියා ඉස්කෝලේ කාලෙදි පාසල් පුවත්පතට ලියාපු එකකි. කියවලා ම බලන්නකෝ.


ඉපැදුණු දින පටන් ඔබ මා කැදැල්ලේ
ඇති දැඩි කළෙමි රැකගෙන මගේ තුරුල්ලේ
කාලය එළඹ හැරි විට ඔබ නිදැල්ලේ
අමතක විණි ද? යෙදුණි ද මා නැසිල්ලේ

පුතුණේ නුඹට දුන්නෙමි මම ජීවිතය
නිවන ට පවස නිරතුරු පෙවු මීවිත ය
පවන ට මුසු කළෙමි ජීවන ගී රසය
අතහැර යනු ද එය? මා සිත පීඩිතය

නිලඹර සැදිමි වැහි දිය පිරි වළාවන්
මිහිපිට මැවිමි ඝන තුරුලිය පලා වණ්
උරුමය ලෙසට දෙන ලෙද නිම කළා මම්
අතහැර දසත ගිය වෙ ද ඔබ පළා දැන්

දාහය නිවනු සිහිලැල් පවනකි එව්වේ
ඒ කළ ගුණට තුති ගීයක් නැත පැතුවේ
ජීවය රකින්නය ඔබ සැම මා සිතුවේ
ඒ වුව ඔබම ආපසු විත් මා නැසුවේ

ආදර කරමි ඔබ හට දිවි තිබෙන තුරා
සාදර සිතින් සිටියෙමි මම දිවිය පුරා
මා දිවි රකින තුරුලිය ඔබ ඈත් කරා
නාරිමි එහෙත් සිටිනෙමි නුඹෙ දිවිය අරා

දෑතම පණ නැතත් මට ඔබ රැකගන්ට
වාරුව ගනිමි කල එනතුරු වැටහෙන්ට
කාලය එන්ට පෙර දෑස ම පියවෙන්ට
ජීවය රැකගන්ට, මා හට සැනසෙන්ට