මිහි මවගෙන් ලියමනක්

මේ කවියත් සාකියා ඉස්කෝලේ කාලෙදි පාසල් පුවත්පතට ලියාපු එකකි. කියවලා ම බලන්නකෝ.

ඉපැදුණු දින පටන් ඔබ මා කැදැල්ලේ

ඇති දැඩි කළෙමි රැකගෙන මගේ තුරුල්ලේ

කාලය එළඹ හැරි විට ඔබ නිදැල්ලේ

අමතක විණි ද? යෙදුණි ද මා නැසිල්ලේ

පුතුණේ නුඹට දුන්නෙමි මම ජීවිතය

නිවන ට පවස නිරතුරු පෙවු මීවිත ය

පවන ට මුසු කළෙමි ජීවන ගී රසය

අතහැර යනු ද එය? මා සිත පීඩිතය

නිලඹර සැදිමි වැහි දිය පිරි වළාවන්

මිහිපිට මැවිමි ඝන තුරුලිය පලා වණ්

උරුමය ලෙසට දෙන ලෙද නිම කළා මම්

අතහැර දසත ගිය වෙ ද ඔබ පළා දැන්

දාහය නිවනු සිහිලැල් පවනකි එව්වේ

ඒ කළ ගුණට තුති ගීයක් නැත පැතුවේ

ජීවය රකින්නය ඔබ සැම මා සිතුවේ

ඒ වුව ඔබම ආපසු විත් මා නැසුවේ

ආදර කරමි ඔබ හට දිවි තිබෙන තුරා

සාදර සිතින් සිටියෙමි මම දිවිය පුරා

මා දිවි රකින තුරුලිය ඔබ ඈත් කරා

නාරිමි එහෙත් සිටිනෙමි නුඹෙ දිවිය අරා

දෑතම පණ නැතත් මට ඔබ රැකගන්ට

වාරුව ගනිමි කල එනතුරු වැටහෙන්ට

කාලය එන්ට පෙර දෑස ම පියවෙන්ට

ජීවය රැකගන්ට, මා හට සැනසෙන්ට