ඇත්තටම මම ඒ වෙනකම් කොළ පාට ඇස් දෙකක් ඇස් දෙකෙන් දැකලා තිබුනෙ නැහැ.
ඒ නිසාම ද මන්දා, ඒ දිහා පැය ගානක් බලාගෙන හිටියත් මට ඇති වුනේ නැහැ.
මට අහක බලන්න ඔනෙ වුණත් අහක බලන්න බෑ.
මගෙ දෑස් ඒ කොළපාට එළියෙන් නැවතත් අන්ධවෙන්න
බල කරනවා
එයින් ආරම්භ වුණු දවස් තිස් එකක එක දිගටම ඉර බහින වෙලාවට ග්‍රෙගරි ලේක් එක ගාවදි අපි මුණගැහුනා.
ඒත් ඒක එදා වගේ අහම්බයක් නෙවෙයි.
කලින් සැලසුම් කරපු හමුවීමක්.
ඒ හැම දවසක ම, හැම මොහොතක ම, ජීවිත කාලයක් හඳුනගෙන හිටපු කෙනෙක් ආයෙ ආයෙත් හඳුනගන්නවා කියන හැඟීමක් මට දැනුනා.
මේ දැනුත් මට ඒ හැඟීම විස්තර කරන්න තේරෙන්නෙ නෑ.
වළක්වන්න බැරි විදිහට
ඒ කොළපාට හොයාගෙන
මගේ ඇස් දුවනවා
"මං ඔයාට ආදරෙයි."
නිකම්ම නිකං වචන තුනක් ආත්මයේ පතුළට ම කිඳා බැහැලා දෝංකාරයක් වගේ රැවුපිළිරැවු දිදී, නොනවතින සටහනක් ඇති කළේ කොහොමද?
එයා මගේ පළමු ආදරය වුනේ එහෙමයි.
ඊට පස්සෙ කොච්චර නම් දේවල් වුනා ද....
උණුහුම් සුළං රැල්ලක්
මගේ දකුණු කන ලඟ
පෙම් රැල්ලක්
අවුස්සනවා,
"කෝ බලන්න..."
මගේ මුළු ආත්මයෙන් මම එයාට ආදරය කළා.
මුළු ජීවිත කාලෙම එයත් එක්ක ගත කරන්න දවස එනකන් මම ඇඟිලි ගැන්නා.
ගෙන්දගම් පොළොවට ආයෙමත් පය තියනකොට දරාගන්න බැරි විදියට පිච්චුනේ නුවර එළියේ සීතළට එක මාසෙන් හුරු වෙච්ච පතුල් දෙක විතරක්ම නෙවෙයි.
(මතු සම්බන්ධයි )
No comments:
Post a Comment