හීන් හිරිපොද වැටී
විදුලි ලාම්පු එලියෙන් දිළිසෙන මාවතේ,
අත් පටලාගෙන
කැමති නැද්ද ඇවිදන් යන්න
අනන්තයට . . .
දෙනොදහක් සරනා නගරෙක
මිනිසුන්ගෙන් වෙන්වී තනිවම,
කැමති නැද්ද මුලකුරු ලියන්න
නොනිමෙන කතාවක . . .
කඩන් හැලෙන වැහි දිය
මායිම් නොකර තුට්ටුවකට,
තෙතබරි වෙනකම් මුළු ගත
කැමති නැද්ද,
හැංගිමුත්තන් කරන්න තුරු අතර
පොඩි උන් වගේ . . .
ඒත් ඉතින්,
අනන්තයට ඇවිදින අතරේ
මාවත් දෙපසින් අඳුරේ
උරුවම් බාන, කට කැඩිච්ච කතා කියන
සල්ලාලයින්ගෙන්
මාවත් බේරගෙන ඉතුරු ටිකත් ඇවිදින්න,
ගිනස් වාර්තා තියන්න
කොහෙන්ද හයියක් ඔයාට . . .
දෙනෝදහක් සරනා නගරේ
මිනිසුන්ගෙන් වෙන්වී තනිවම
ලියන්න හැකි කතාවක්
නොනිමෙන,
හැබැයි ඒක වෙනම ම කතාවක් . . .
ඉතින්,
තෙතබරි වුනාම මුළු ගත
සෙල්ලම් කරන්නෙ කොහොමද තුරු අතරින්,
දැක්කද අර වටේ සිටන්
අපිව කිරන මනින,
දිග පළල උස මහත
තරාතිරම කුලේ මලේ
අරව මේව,
ඒ ඔක්කොම බලන,
නපුරු ඇස් ඔරවන?
No comments:
Post a Comment